S&W: De vliegende aap

Als kind vond ik de vliegende aap altijd een goed album. Wie kon er nu geen fan zijn van een vliegende tjilpende man met een bolhoed op. En het plakken en oppompen van een slang, geweldig. En dan vergeten we de ezel nog met een radio in zijn maag.

Als volwassenen zijn er toch enkele kanttekeningen te plaatsen. Hoe er naar de "onbeschaafde nikkers uit Dongo" (Dixit Sidonia) werd gekeken is met een begin 21ste eeuwse blik compleet onbegrijpelijk.
Gehakkeld praten, menseneters, niet echt intelligent, meer lip dan gezicht,... alle clichés komen erin voor.
Daarenboven is het verhaal ook deze keer weer aan de magere kant. Wat losse grappen die achter elkaar geplakt zijn zonder veel samenhang.

Net zoals vorig avontuur hebben ze dit avontuur op een suffe manier hertekend. De figuurtjes werden vlakker, maar de zwarte medemensen zien er nog altijd meer als Micky Mouse uit dan als echte mensen.

Ook dit album is weer geen aanrader. Net zoals De Sprietatoom is het enige memorabele dat er een nieuw en leuk personage geïntroduceerd werd.