លុយកាក់សេន vs. ផលចំណេញវែងឆ្ងាយ

កាត់ស្លឹកគ្រៃខុសប្រវែង។ អ្នកបញ្ជាទិញ ចង់ឱ្យកាត់ឱ្យវែងបន្តិច ដើម្បីឱ្យជាប់ស្លឹក
ច្រើន ព្រោះគេត្រូវយកទៅហាន់គ្រឿង។ ព័ត៌មានផ្តល់ឱ្យអត់ច្បាស់ អត់មានប្រើ
ខ្នាតជាក់លាក់។ ប្រើភាសា "កាត់យកលើធាងវាបន្តិច"។ ទំនាក់ទំនងប្រាប់
ព័ត៌មានធ្វើឡើងតាមទូរស័ព្ទ អត់មានរូបភាព អត់មានប៉ាន់គម្រូជាក់ស្តែង។
ដូច្នេះ ធ្វើឱ្យមានការយល់ច្រលំហើយប្រាប់តទៅសមាជិកខុស។ ម្ល៉េះហើយ ពេល
សមាជិកធ្វើ គាត់កាត់ស្លឹកចោលច្រើនពេក ធ្វើឱ្យខាតគីឡូ។​ ឧទាហរណ៍ ពេលយើង
កាត់ស្លឹកវាចោលតិច វាធ្ងន់ជាពេលដែលយើងកាត់ស្លឹកវាចោលច្រើន។ ធ្វើអ៊ីចឹង
យើងចំណេញគីឡូ។ ក្នុងស្លឹកគ្រៃដែលយើងត្រូវកាត់ឱ្យគេ ១០០ គីឡូ យើងកាត់ខុស
១០ គីឡូ។

ថ្នាក់ដឹកនាំឬអ្នករកស៊ីខ្លះ អាចគិតល្អិតល្អន់មែនទែនជាមួយការខាតលុយ
កាក់សេនមួយនេះ។ គ្រាន់តែឃើញកាត់ខុសអ៊ីចឹងស្តាយអឺយស្តាយ។ មិនត្រឹមតែ
ស្តាយក្នុងចិត្តទេ លើកឡើងមកនិយាយរំលឹកពីរទៅបីដងទៀត ប៉ុន្តែគាត់អត់បាន
ឆ្លុះបញ្ជាំង ថាមូលហេតុអ្វីបានជាមានរឿងហ្នឹងកើតឡើងពីដើមគ្រា។

ពេលជួបរឿងរាវបែបនេះផ្ទាល់ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាពិបាកទទួលយកនូវចរិតបែបនេះ
ភ្លាមៗហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាទើសចិត្ត។ ខ្ញុំសួរខ្លួន​ឯងថា តើមកពីខ្ញុំមិនចេះគិត
ល្អិតល្អន់ដូចនេះមែនឬ ទើបខ្ញុំមិនពូកែធ្វើអាជីវកម្មដូចគេ? តើខ្ញុំគិតគូពីអ្នកដទៃ
ពេកឬ? តើខ្ញុំស្លូតត្រង់ពេកឬ? តើអ្នកធ្វើអាជីវកម្មខ្លាំងគ្រប់រូបសុទ្ធតែពូកែគិត
ល្អិតល្អន់ មានល្បិចកិចកល់ច្រើន មានឧបាយកលច្រើន​ ចេះរិះថាំបែបនេះមែនឬ?
ប្រហែលមកពីខ្ញុំអ៊ីចឹងហើយបានខ្ញុំចេះតែមិនត្រូវធាតុគ្នាជាមួយកិច្ចការងាររកស៊ី​ ឬ
មិនដែលគិតថាចង់ធ្វើជាពាណិជ្ជករ?

បន្ទាប់ពីទុកពេលពីរបីថ្ងៃ ឱ្យអារម្មណ៍និងព័ត៌មានទាំងអស់នេះស្ងប់ហើយជ្រាបចូល
ទៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំអស់ហើយ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តសរសេរកំណត់ហេតុនេះដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំង ដើម្បី
វិភាគហើយគិតកំណត់ថាជំហរមួយណាដែលខ្ញុំសម្រេចចិត្តថានឹងដើរតាមក្នុងវិថី
អាជីវកម្មពីពេលនេះទៅដល់ពេលដែលមានជំហរថ្មីមកផ្លាស់ប្តូរការសម្រាច់ឥលូវនេះ
របស់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំយល់ឃើញថាក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ ជាពិសេសពេលដែលយើងធ្វើការជាមួយ
កសិករជាសមាជិកដែលមានជីវភាពទុនខ្សោយជាងយើង៖ (១) យើងគួរ ឱ្យអទិ
ភាពលើសមាជិកយើងមុនគេ។ ឧទាហរណ៍ បើយើងក៏ដាំស្លឹកគ្រៃ ហើយសមាជិក
យើងក៏ដាំស្លឹកគ្រៃ ពេលមានការបញ្ជាទិញ យើងគួរសម្របសម្រួលផ្តល់ឱ្យកាសឱ្យពួក
គាត់បានកាត់លក់មុនយើង។ សមាជិកទទួលផលមុន ថ្នាក់ដឹកនាំទទួលដោះស្រាយ
បញ្ហា។

(២) គួរគិតពីផលប្រយោជន៍វែងឆ្ងាយឬផលប្រយោជន៍ធំរួម​ ចៀសជាងផ្តោតចង់
សន្សំលុយចំណេញកាក់សេនឬបង្ការចំណាយផ្ទាល់ខ្លួនតិចតួច។ យើងគួរហ៊ាន
លះបង់។ អាចគិតថា សេដ្ឋកិច្ចយើងប៉ុណ្នឹង សមត្ថភាពយើងប៉ុណ្ណឹង យើងមិនទៅ
មានបានឬក្រនិងលុយកាក់សេនប៉ុណ្ណឹងទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់សមាជិកយើង លុយកាក់
សេនប៉ុណ្ណឹងអាចមានឥទ្ធិពលខ្លាំងទៅលើជីវភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគាត់។ ម៉្យាងវិញ
ទៀតកុំដោយសារតែផលប្រយោជន៍កាក់សេនធ្វើឱ្យខូចការធំ។ ឧទាហរណ៍ ព្រោះចង់
កាត់លក់ស្លឹកគ្រៃខ្លួនលក់ឱ្យអស់ឱ្យហើយៗបានច្រើន សុខចិត្តដាក់ស្លឹកគ្រៃដែលមិន
សូវល្អ ស្លឹកក្រហម ដើមតូចៗទៅជាមួយ ដោយគ្មានការនិយាយបើកចំហឱ្យអ្នក
បញ្ជាទិញដឹង។ កុំអាងថា ប្រហែលជាមិនអ៊ីទេ ដាក់សិនទៅ។ បើគេថាយ៉ាងម៉េច
យ៉ាងម៉ាចាំកែឱ្យត្រឹមត្រូវវិញ។ ចំណុចតូចទាំងនេះជា មូលដ្ឋានគ្រឹះនេះទំនុកចិត្ត
និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់យើងក្នុងនាមជាអ្នកធ្វើអាជីវកម្មអាជីព។

ខ្ញុំដឹងថា គោលការណ៍ទាំងនេះមិនងាយស្រួលធ្វើដូចនិយាយទេ។ ប៉ុន្តែវាចាំបាច់
ដែលថាយើងត្រូវដាស់តឿនខ្លួនឯងឱ្យមានសតិដឹងជារឿយៗ ហើយឆ្លុះបញ្ចាំងទង្វើ
ខ្លួនឯងកុំឱ្យធ្លោយខុសផុងខ្លួនជ្រៅ។