Wuikn

Vorwort

Allen, die den Blog verfolgen, dürfte eine gewisse Faszination mit Cosmic Horror und der meist darin verwendeten Ausdrucksweise nicht entgangen sein. Wenn ich Geschichten von Lovecraft, Robert Bloch oder Clark Ashton Smith lese oder höre, bin ich stets begeistert davon, wie ausdrucksstark die gotische Form des Englischen ist. (Und ja, mir ist bewusst, dass hier nur drei weiße Männer stehen - es gibt durchaus auch sehr gute Autorinnen in dem Genre, Loretta Burrough beispielsweise; das Gros der Texte, die ich gelesen habe stammt aber nunmal von weißen Männern...) Ähnliches bemerke ich auch beim Lesen von Marx Texten, in denen sich auch oft gotisch anmutende Formulierungen finden, um die Unmenschlichkeit des Kapitalismus anzuprangern.

Seit mir diese Faszination bewusst ist, habe ich oft versucht, Cosmic Horror auf Deutsch zu reproduzieren - es ist mir aber nie wirklich gelungen; vielleicht fehlt Wortschatz, vielleicht fehlt Übung ... aber vielleicht eignet sich Deutsch auch einfach nicht dafür. Eines Tages bin ich dann auf eine von H. C. Artmann übersetzte Version von Lovecrafts "The Dunwich Horror" gestoßen - ein Bildband mit wirklich toller Bildsprache. Wenn es jemand schaffen würde, eine gute Übersetzung zu liefern, dann wohl Artmann. Aber was soll ich sagen? Die Übersetzung war okay; technisch perfekt; aber sie versetzte mich nicht annähernd in ähnliche Zustände wie das Original. Natürlich ist eine Übersetzung nie perfekt und ich habe auch einen gewissen Hang zur Bevorzugung der ersten Versionen von Geschichten und Liedern die ich lese oder höre. Aber selbst wenn ich das mitbedenke, kam sie sprachlich immer noch nicht an das Original heran.

Also habe ich mich auf die Suche begeben: Was genau an dieser Sprache ist es, das sich so gut für Cosmic Horror eignet? Ein Freund hat einmal suggeriert, es könnte am größeren/spezialisierteren Vokabular liegen - das ist zwar schwer zu eruieren, aber Deutsch stützt sich durchaus stark auf Kompositionen, während Englisch vorwiegend semantische Unikate verwendet. Es sind aber nicht nur obskure Wörter oder Satzstrukturen, welche den Sprachusus des Genres singularisieren - es gibt auch sehr gute Geschichten, die ohne diese auskommen. Ein für mich zentraler Bestandteil dieser Geschichten ist, dass die Sprache zwischen dem Protagonisten/der Protagonistin und dem eigentlich Erlebten steht, das per Definition unbeschreiblich war. Die Sprache übernimmt hier zum einen eine beschreibende Funktion, zusätzlich aber - und das ist genauso wichtig - übernimmt sie auch die Funktion eines Puffers, der ein nochmaliges Durchleben, durch eine gewisse Distanz, überhaupt erst ermöglicht.

Essentiell für die verwendete Sprache ist also, dass sie distanziert/abgehoben und emotional gleichzeitig sein kann. Zu ermöglichen, gleichzeitig distanziert - ja fast gelangweilt - zu berichten, wie etwas war, dann aber auch starken Emotionen Platz zu lassen. Um eine solche Dynamik zu erzeugen, werden in Cosmic Horror Geschichten dazu oft Charaktere mit hohem Bildungsgrad verwendet, deren "wissenschaftliche" Ausdrucksweise und Analysen sich nicht mit ihren persönlichen Erlebnissen vereinbaren lassen. [Bei Lovecraft wird auch Rassismus auf diese Art und Weise verwendet, um einem rassistischen Protagonisten - kein gendern notwendig - Distanz und "Überlegenheit" zu verleihen, die wiederum mit den "barbarischen" persönlichen Ereignissen in Konflikt stehen. Der Rassismus ist für gute Geschichten, Azathoth sein Dank, nicht notwendig und ich werde ihn hier auch nicht verteidigen.]

Es stellt sich also die Frage: Wie kann man diese Dynamik elegant ins Deutsche übertragen? Eine mögliche Antwort lieferte auch hier H. C. Artmann (mit dem kleinsten Teil seiner Werke, wie meine Großeltern - richtigerweise - nicht müde werden zu betonen): Dialekt. Versuche mit meinem vorarlberger Dialekt sind bis Dato leider gescheitert, aber der wiener Dialekt eignet sich, meiner Meinung nach, hervorragend dafür (auch wenn ich mir sicher bin, dass es im Hochdeutschen ebenfalls reproduzierbar ist). Der stets leicht genervte und distanzierte, sich allem erhaben fühlende Urwiener, der dann nach dem vierten Spritzer seine traurige Lebensgeschichte zum Besten gibt, ist das Klischee für den entsprechenden Dialektsprecher schlechthin.

Im Interesse der Integration in die mir doch fremde, ostösterreichische Kultur habe ich mir vor bald zehn Jahren geschworen, irgendwann einmal einen passablen wiener Dialekt von mir geben zu können. Nach Hochdeutsch, Englisch und meinem gescheiterten Versuch Französisch zu lernen wäre das immerhin meine vierte Fremdsprache. Dem Umstand geschuldet, in eine waldviertler Clique gestolpert zu sein, kann ich natürlich bis heute keinen wahren wiener Dialekt. Echte Wiener, die noch Dialekt sprechen und einen auch noch in ihre Reihen integrieren, trifft man in Wien schließlich nicht. Trotzdem habe ich mein ostösterreichisch-wienerisches Amalgam für ein entsprechendes Experiment verwendet. Dafür reichen meine Kenntnisse hoffentlich noch (und wenn nicht: der Protagnist meiner Geschichte spricht halt nun einmal so).

Anmerkung zum Script: So gerne ich H. C. Artmanns Dialekt-Texte/Gedichte auch lese: Ich stimme ihm nicht zu, dass es kein spezielles Script braucht, um solche Texte zu schreiben. Während seine Texte zwar für Menschen mit ostösterreichischem Hintergrund gut verständlich und lesbar sind, sind die Hürden für beispielsweise Vorarlberger:innen hoch. Wenn ich den Dialekt nicht kennen würde, könnte ich die Gedichte nicht richtig vorlesen. Ich stimme ihm aber zu, dass zuviele Spezialfälle Texte unleserlich machen (wir werden sehen ob das hier der Fall ist). Deshalb beschränke ich mich zumindest auf diese drei Feinheiten:

ëi - [ei] wie in "H*ey*"
ō  - "au" im wiener Dialekt wie in "H*au*s"
ė  - "ei" im wiener Dialekt wie in "M*ei*dling"
meidlinger l nicht gekennzeichnet, das ist der
Einfachheit halber stets zu verwenden

Für alle, die nicht regelmäßig Dialekt-Texte lesen, ist es wichtig im Kopf zu behalten, dass alles so geschrieben wird, wie es ausgesprochen wird. Das bedeutet, dass unverwendete Buchstaben wegfallen oder andere dazukommen. Es hilft, sich den Text innerlich laut vorzulesen (oder ihn wirklich laut vorzulesen, wenn man meine Fähigkeiten zu schreiben und die eigenen Fähigkeiten zu lesen vor Publikum Infrage stellen will). Ich darf auch alle beruhigen die eine Weihnachtsgeschichte befürchten: Nichts wäre mir fremder.

Owa jez is gnuag mit de akleandn Wuat...


Wuikn

Voll von Freunden war mir die Welt,
Als noch mein Leben licht war;
Nun, da der Nebel fällt,
ist keiner mehr sichtbar.

Wahrlich, keiner ist weise,
Der nicht das Dunkel kennt,
Das unentrinnbar und leise
Von allen ihn trennt.
-- Im Nebel, Herman Hesse

1

I konn mi no eainnan, on den oan Tog, dea ma de Foab ōs meim Lëim gnumma hod. Dea Tog, on den mei Fastendnis fia d' Wöd fo anra Sekundn ōf de ondre ad Absurdum gfiat wuan is. On den Tog, wo i Ongst grigat hob, ned nua fua den, wos ōssahoib fo unsan Fastendnis fia die Wöd lieg', sundan vu dem, wos fia a jede und jedn des nuamoiste ōf da Wöd is: da Hümmi. Des Juwö, zu den ma ois Kind no naiv ōffegschaud hod und si on de schenen Foam, Foamen und Lichdln in da Nocht eafreut hod. Wo ma tramt hod, wos des ois is, des do fo oum owaschaug', tramt hod, duathin zum fliagn und söwa owa zum schōgn, Lufdschlössa ōs de wuikn bōd hod.

De Tram hom si fia mi ois Oibtram awiesn; kane buntn, schenen Foam; kane Lufdschlössa; kane liam Liachtln in schenen Foamationen. Ōnstottdessn, hob i an dunklen, schwoazn Ogrund gfunden ōs den an Bahö fu Foab, Greisch und Gfui ōssakummt, den ma, an Messa gleich, in mei Heaz gschtochn hod; droht hod, mei gonzes Söbst ōszumleschn; mi nia wieda losglossn hod. Owi i fafoi schowieda den Fluach, dea mi duatn domois ėgnumma hot.

Lossts mi zrukkimma, dazua, eich z fazön, wöchanare Föhla i gmocht hob, de mi mei Lëimsfrėd kost hom, damits es de famėdn kunnts. Damits eicharane Kinda dazua eaziagts, doss' an Hümmi ned naiv, sundan mit Respekt oschōgn, so wias unsarane Fuavoan mit eanare Gschichtln fu Götta, unnatialiche Wesn, Wötn und Woanungen fuam Wöduntagong scho fua hundatn fu Joan gmocht hom.

I mog zwoa a ėnfocha Hakla sei - mei Brodberuaf is Todngreba - owa genō de Profession hot mi in mėne friachn Joah dazua triem, mi mid olle meglichn Foiksgschichtln und Mythn zum bescheftign. I hob on da Univeasitet in Wean semtliche Foikskunde- und Anthropologieseminare bsuacht und hob Joazehntelong nëim meina Hokn söwa Fuaschung betriem, bis zu den Punkt, wo i jezt, a ohne so a elitäres Doktoratsemblem, Vualesungen on da Uni hoid und Studien publizier. Mit de meistn Größn ōf Gebietn wia Fuiksanthropologie und Mythologiekunde how i söwa scho zommgoibėt' und dabei fü gleant.

Ana fu de Kollegn, Professoa Helmut Stacha, dea si mit de obskuan Seitn vu Mythen und fagessenen Kuituan bescheftig', hot mia fua ėniga Zėd a uaoides Biachl gschikt, des' ōs anra klan Bibilothek fu an Templ unta da Ruprechtskiachn in Wean buagn hom. Mitte da 1910a Joah homs duatn bė anra Routine-Iwungsgrobung fia Acheologiestudentn zuafellig im Kölla a oide Foitia gfundn. Den Templ, dens duatn ōsgrom hom, hot des Heaz fo de Professoan hecha schlogn lossn - mėns a, nochdem de weatn Hean ned drōfkumma san, wöchanam Kuituakrės oda Gott des Kammerl gwėht sei hett suin. De gfundenen Sümbole woan in Mittleiropa niangs in an Achiv zum findn und a ondre Achive wödwėd, homs ned identifizian kinna.

Nochdems donn a nu de Sprochn ned lesn hom kinna, hom ses ois de varruktn Schrėbarėn fu an oidn, seniln, hėlign Ruprecht ogstemplt und ogleg. Am Stacha owa, hot des ka Ruah lossn, und so hota mia de Untalogn und fuaoim des intakte Biachl gschikt, gmėnsam mit da Bitte, dem doch nochzumgëi, woi ea was, dass I ma des mit de frischen Ōgn fu jemond onschaug', dea scho so manchs farrukte Zeigs gsëing hod.

I woa an guatn Ghėmnis no nia ogneig', oiso how i ōgfōng' moi de Sümbole und Zėchn in den Biachl mit de Inschriftn und Grobbeilogn fu de ödaren Fridöf in Wean zum faglėchn - schließlich suitats jo, wonn des wos größas warad iagndwo ōfscheina. Wochnlong how i gsuachd, hob ma iwaföllign Ualōb gnumma zum a intensiv noch Litaradua suachn oda Hinwėis ōf de Sprochn zun findn; afuiglos. Ned a moi in de obskuastn Biachln und Manuskripte vo den Al Chazred Araba oda in de Garma-Chroniken fu dea protodeitschen Müstiker-gsöschoft, de a satanisch-kötische Subkultua behondlt, des amoi in Ėnzugsgebiet fo Zö am See gëim hom soi, how i a nua den klanstn Hinwės gfundn.

Sped in Septemba fu den Joah, mėne Studien dron scho fost ōfgëim, suit i donn wegn da Hokn am gonz oidn Tö fon Zentroifriedhof schōgn, ob ma ans vu de Mōsolen richtn muas, nochdem miar a Bsucharin noch an Stuam gmödt hod, doss ane fu de Sėln an gwoitign Riss hom sui. A weng komisch woas, bloss und stėf hods sich bewegt; Ōgn ohne glonz dia fost duach di duachschōn. De is an Quiqui woaschėnlich scho mea wia amoi gegniwagstondn. Owa hokn is hokn. I donk ea oiso und moch mi on an wundaschenen Spedsummatog ōfn Weg duat hi. I kenn de Ruachestettn in und ōswendig, a wenn ma de Grōbadress söwa nix gsog' hod, was i zmindast wo is findn dadat. Ėnigs los woa, füle hom se um de Grewa fu da Vawondtschoft kimmat oda woan ōf an klan Spaziagong do und hom ghoffd des ane oda ōndre Reh zum sëing. Mei Weg fiat mi weid hintweats, wo i wia gwohnt wëinga und wëinga Leid troffn hob. Fuabei an den oidn jidischn Tėl, den si de Natua scho Joah fia Joah zrukhoid, fuabei ōn Pazön, wo Leichn liang, de woaschėnlich ned amoi mea a lebendige Sö hom, de eana gedenkt, wėda hintweats. I kumm oiso zu dea Pazön, des scho gëim hod, bevua da Zentroifriedhof bōd wuan is. Long davua. Greba os anra lengst vagonganan Zėd, bschrifted in Sprochn und Skriptn, de scho fua joahundatn ōsgstuam san. Faziat mit Sümbolik, de anam ėfoch fremd und unnatialich fuakummt, und söwst an jemond wia mia, oiwa no Schōa iwan Rukn lōfn lossn.

Wos de Bsuacharin dohea faschlogn hod, wundat mi eh. Neamond sunsd lōft so wėd in den Friedhof eine. De Fawidadn, owa imma no guat lesboan Stana stengan in unnatialich genaua Ōsrichtung, anam schōdahoftn Musta fuignd, den Joahundatn trotznd, do. Ned amoi Fegl lossn sich do nieda zum Wiama suachn, so unnatialich wiakt dea Uat. A weng wėda hint siag i donn des Mōsolëum, fu den de Dōm ōnschėnend gred' hod. Bekonnt fuakumma tuats ma owa ned - obwoi i doch scho hundat moi do woa zum de Inschriftn studian. Uat we de fadrengt ma owa hoid zua eastbestn Gelegnhėd und hofft, dass' an ned in sane Tram fafuign. Des Unruhige gfui, des i do scho öfta griagt hob, beschlėcht mi wieda. Mei Blik wondat rastlos iwa de fremdoatign Ruachhestettn. Söwst dea schene Heabsttog wiakt do nua kinstlich und wiar a Fassad, de wos Unguades fabiagt.

Des Mōsolëum söwst is weda des greßte do, noch des ōfwendigste. Owa es hod iagndwos, des an faschrekt und glėchzėtig fasziniat. Fillėcht is' de komische Oachitektua, mit de gonzn Asümmetrien drin - de drei Sėln, de so wiakn, ois waradns afoch foisch plaziat, owa trotzdem niagns ōndas hikean zum schėnan; de runenähnlichn Musta, de iwa des gonze Bōweak vatöd san, kanam dakennboan, logischn Musta fuignd; des Dachl des zglėch noch oum offn und zua zum sėn schėnt, und ma sich scho hundat Sochn vuastöd, de ma wui sëing tadat, wonn ma fu oum ėne schōgad. Es schėnt ois in oim ned do hea zum ghean, und kunndat trotzdem niagns ōndas stëing. I hob mi ban bestn Wuin ned dron ainnan kenna, des do schomoi gsëing zum hom. Je lenga i de Musta onschōg de de Runenbenda mochn, desto mea foin ma oide Gschichtln ėn, de i ōs fost scho fabotena Literadua kenn. De Stodtlinien fu den Leng Plato, Fuamln fiad' Beschwerung fu ōndawötlichn Fiechan, Hinwėse ōf Biacha, de da Zėd gottsėdonk zum Opfa gfoin san, wia dea Wöza iwa "Die Geometrie der Realiteten" fu anam proto-kötischn Schamōh, dea Gstoidn in de Wöd glossn hom sui, de mit Mensch und Fiech nix mea z tan hom.

I hob mėn Kopf gschittlt, damid i wieda kloa denkn konn; sötn hod mi iagndwos so sea wo ondas hi fasetzt, und i bin woalich kana, dea no nix dalebt hod und se ned de komischstn Biachln ėnvalėbt hod. Mid an priafndn Blik, begutocht i oiso de sėln und siag owa kan Riss oda sunst wos deaglėchn. Mė unguades Gfui iwawindnd, stėg i de zwa Stuafn ōffe, nōch zu den schwoaz-violett glenzndn, schwean Stė zuawe, dea de Tiaplottn fu den Mōsolëum ōsmocht (und be dem i da ned sogn kunndad, ōs wos fia an Matrioi dea wiaklich gmocht is) und schōg ma de Sėln fo hintn ō. Und tatsechlich hot ane davu an Riss fu oum bis unt. Owa dea Riss schōg' genō so unnatialich ōs wia des Mōsolëum söbst. Fü z grod. Und wu i mas necha oschōg, und moi den Sta rundum beriah, meak i, doss de Sėln goaned ōs an massivn Sta gmochd is: unta mėne Finga breklt des weg ois wiar a Gipsvaklėdung und drunta kummt noch und noch de ėgntliche Stasėln fira, owa dia hod Fecha, in denen Biachln, große Wöza und Peagament-Ruin drinliang. I hob no kuaz prüft, ob ma dea Mōsolëumsdekl eh ned am Schäl foid, wonn i des frėleg, und hob donn des hintare fu dea Sėln owa-brekld. Ōcht Fecha woans, gfüd mid ollalė Schrifdweak, des i vuasichtig ōssagnumma und in mėna Toschn fastōd hob. Z wedda hod in da zwischnzėd nemlich umgschlogn ghob und a lėchta Nieslrëing ėgsetzt, oiso wuit i den Fund ned im Frėn liegn lossn. I hob ma ōfjednfoi fuagnumma, am negstn Tog zruk z kumma, fois de ondan Sėln a nu hoi san und hob mi donn ōfn weg ham gmocht, bevua da Heabststuam so richtig in Foat kummt.

Viellėcht kummt des Gfui beobocht zum wean des mi do oiwa nu im Griff ghob hod, dohea, doss i nua sea södn moi a Grob acheologisch untasuacht und wos ōsgrom hob, owa i kinnad schwean, doss i, wo i mėne Sochn zommpokt hob, im Ōgnwinkl a oide, menschliche Gstoid gseing hob, de am Woidrond guate fufzg Meta entfeant, mi beobocht hod. Wiar i owa ummegschōg hob is duatn nua a umgfoina Bam gwëin. De Frog, wia de oide Dom den Riss gseing hom sui, is ma do des easte Moi duachn Schėl gschossn. De hattat bė derana Tia stėng miasan; owa wos hattats do wuin? Wonns Lėd gabat, de do reglmeßig heakumma dadn, tad i des jo wissn.

I hob mi oiso - fawiat und a weng unwoi - am Weg zruk gmochd, ohne mi nuamui umzdrahn, froh, den Uat hinta mia lossn zum kenna und bin am gonzn Weg des Gfui ned loswuan, dass i ned ala bin. A Reh des fua mia iwan Weg gspruga is, hot ma fost an Heazkaschpa gëim. Stendig hob i im Ōgnwinkl iagndwo ōf an paralön Weg duch de Bama duach, oda zwischn hoche Grobstana, de Gstoid wieda gsëign. Mit schnöllam Schrid, bin i wieda in de belebtaren Gebiete kumma, wo de letzten Lėd sich grod, am Rëing weng, am Hamweg gmocht hom. Sunst bin i jo gean ala, owa do hob i mi doch gfrėd, wieda ōndre um mi z hom - dea Oidn bin i owa nie wieda iwan Weg glōfn.

2

Wiar i hamkumman bin, hob i de Toschn zeast amoi afoch in mė Studïenzimma gstöd, miar an Tee gmocht, mė Lieblingsplottn ōfgleg und mi mit da Zėdung in mė Wohnzimma gsessn. Owakumma. A weng Nuamalidet woitn lossn; des Alebnis hot mea on mia zaht, ois is woahom wuitad. Noch zwa Stund woa de Wöd donn wieda in Uadnung, des unguade Gfui weg und mė wissnschoftliches Intresse gwekt: Wos woan des fia Manuskripte de i ōs dea Sėln fu den komischen Mōsolëum mitgnumma hob? Drōßd hod ma inzwischn in Rëing in Strömen foin und in Wind hėln gheat. I setz mi oiso zum Sekredea, in mėn, fu Ö-lompm guat ōsglėchtn, Studienzimma, des ōgfuid is mit zoilosn Bichln ōs olle hean Richtungen, ram de Notizzedln und mėne deazeitige Studie zu mittl-eiropëisch-kötischn Begrebnisritualn ōf in Bėstötisch, hoi de Toschn zu mia und leg amoi den gonzn Radō ōfn Disch, dea unta da Lost fo dene Biachln scho kuaz a weng knat.

Famülïenstommbama fu mia unbekonnte Gschlechta findn si ōf de Peagament-Ruin. Monche fu de klanan Biachln schėnan Nochlossregelungen zum sė, Gsetzbiachl und Statutseaklerungan fu Gsöschoftn, dean Zü ned zum eaonan is. An großa Wöza mit an schwean, ėsanen Schloß is a dabė, olladings föht do da Schlissl. Faziat sans olle ehnlich schreg wia des Grob ōs dens kumma san - fremdoatig, tėlwės beschrifted mit Runen, de ma ōfn eastn Blik nix sogn, tėlwės Latėn, oda in oide arabische Sprochn. Owa ans sticht ōssa: a klanas Biachl in da söwn Foab wia des Mōsolëum, ohne Titl, ohne Fazierung, söbst da Umschlog füht si ō ois warada ōsn söbm Matrioi wia dea Sta duatn. Stanade Biachln siagst söbst in da Acheologie ned jedn Dog. I hob oiso ois ondre zua Sėdn gschom und des Bichal fua mia ōfgschlogn. Gschriem woas ōf Latėn. Noch kuaza Zėd bin i donn drōfkumma, doss des a Kuituabeschrėbung fu anra Donaurōm-Kuitua um ziaka drėhundat fua Kristi-Gebuat woa. Owa fü wichtiga wia des: Dea römische Suidat, dea des Biachl gschriem hod und onschėnend recht belesn woa, hod ned nua is Brōchtum katiat sundan a de hėlige Sprochn, dia de fia Rituale ghob hom suin - und dea Schrifdsotz woa ma zu den Zėdpunkd woibekonnt. Es woa dea fu den Biachl ōs da Ruprechtskiachn. I hob mi oiso sufuat drōgsetzt des mithüfe fu den Stabichl zum iwasetzn - und afuigrėch a nu.

Ōf da zwatn Seitn san Autoa und Titl gstondn: "Abdul al Hazred - Geometrie der Äußeren Sphären". Wiar i des glesn hob, is ma fost es Heaz steng bliem'; de Honschrift, diar i davua ned zuoadnen hob kenna, kenn i guat gnuag ōs ondre Weake - des scheint tatsechlich ans vu sane Biachln zum sė. Und no wüda: ned nua iagndans, sundan a nu de Grundlog, fia des, wos in den proto-kötischn "Geometrie der Realitäten" drinsteg. De meistn fu de schiachn, realidedsfėndlichn Schriftn, de an Wöduntagong noch an ondan prophezėn und tatsechlich Zeigs drin hom, des da d Knia wėch wean lost, hom gleate iwaroi ōf da Wöd wegagspeat. Und obwoi ma si ned sicha sė kō, dassas ned eh nu mea davu gib', isas fia jemond wia mi aschreknd, sowas fua sich lieng' zum hom'.

Mit anra ziedandn Hond hob i ōgfong duachzumbladln, zum iwasetzn, zum werifizian, ob des wiaklich ōthentisch sė kō. Bam lesn fu de Behauptungen duat drin, de in wüdn, unguadn Mustan am Rōnd ėgfosst san und de wos Symmetrien beschrėm de si mei Fastond ned amoi ōnsotzwėse fuastön kō, wiad ma Ōngst und Bōng. De zufellig fatödn Fazierungen und Weakln ōf den fuachtboan Grob, kumman oiso ned fu ungefea. Fia de Ōidn, de Ōssahoib, suin de, des Wesn fu ollam sė, lias i do. Wonn ma long gnua suachd sui ma de Farrenkungen fu gsunda Natua sogoa iwaroi in unsra noamoi ōmuatndn Umwöd findn kenna. Und wonn mas lesn gleant hod, offnboan anam de Gehėmnisse, de a noamola Vastond ned ōszhoidn famog, ohne dabė sė Konsistenz, sė Wödbüd, sė Glōm ōn a intakte, jo hėlige Natua z falian. De Nocht hob i mi faluan in den Biachl. Groteske, fiachtaliche Sochn, hom ma de Musta und Eaklearungen vua mė gėstigs Ōg gfiat. I wuitats weglëing, owa i hobs ned kenna. Sėtn um Sėtn hob i ōfgschlogn. I was ned wiavü Zėd fagongen is. Minutn? Stundn? Tog? Joah? A Ewigkėd howi in dearana Hö fabrocht. Wiar i ōfgwocht bin, stö i fest, doss i iagndwon fua Easchöpfung mitsamt mėn Stui umgfoin sė muas. Am gonzn Tisch, am Stui, am Bon, iwaroi hob i ōgnschėnlich chaotische, grōsliche Musta ėnėgritzt, mit da bloßn Hōnd, de fu Bluad fakrust und fo hundate Huizsplidda zastuchn is und weh tuad, ois wa ma a Fiaka driwa gfoan.

Ōngstafuid, schōg i ōfn Disch und bemeak zu mėm Alėchtan, dossas Biachl zua und unvaseat duatn lieg. Fetzn fu undefiniaboare, unbeschrėbliche Fiecha und Maschinan kumman ma hoch und mia wiad schowieda schlecht. I legs gschwind in a Regoi, wo is ned ōndōand siach und fasuach, mi um mėne Hend und mei iasinnigs Kopfweh zum kimman, des i sėd am ōfwochn hob.

Speda hob i donn afoan, dass i ziaka ōchzehn Stund in an Delirium vabrocht hob, des monchn Nochboan offenboa ōfgreg hod, wö i de gonze Nochd iagndwöllane Rituale oda Gebete moi lėse gmuamlt, moi so lōd gschrien hob, doss' fost in Wochtmasta gruafn hedn. Ainnan konn i mi frėlich ōn nix fu olladem. Mia wiad hėd no gōnz ōndas, wonn i driwa nochdenk, wos do fu mia wui fia blasfemisches Zėgs beschwuan wuan is. Noch a poa Stund hob i mi donn wieda recht nuamoi gfuid und hob ma gschwuan, doss i moi a weng a Pōsn brōch fu den gonzn Projekt. In da Hokn hob i eana fazōd, doss ma in den Stuam an Ost ōfn Schėl gfoin is, wu i duatn bė den Mōsolëum woa, owa doss ma ned umme muas, woi eh ollas passt. De Biachln und des Dokument hob i in an klan Stōrōm unta mėn Bedl gëim - ōs de Ōgn, ōsn Sinn, sog' ma. Wonns nua so afoch warad. Iwa de negstn Tog - zwa davu hob i frė gnumma ghob' wegs in Ost - san ma oiwa wieda iagndwöllane fremd wiakndn Arinnarungsfetzn in Sinn kumma. Fu ollalė Fiecha, fu da ėbütn, entstödn Frotzn fu derana Gstoid de mi am Friedhof fafuigt hod, fu sich bewegnde Musta, diar i ma ėbüd, wonn i ōf iagnd a Tapetn schōg. Noch drė Tog hob mi donn nu fu mė Dokta testn lossn, owa, dea hot gmant, dass des gonz nuamoi sė, wonn ma fu an Stui stoak ōfn Hintakopf foid, und, dass des donn mit da Zėd dōnnegehd.

3

Recht hod'a weate Hea Doktoa ned bhoidn. Söbst noch zwa, drė Wochn woa des nu do. A weng wëinga stoak, wiar an eastn Dog, owa oiwa nu do. Owa, souvarena Kopf wiar i bin, hob i hoid des beste drōs gmocht. I bin wėda ind Hokn gonga, hob mė nuamois Lëim wėdagleb' - und zusetzlich hob i ōgfong' genōstns zum analüsian, wos i do ėgntlich siag. Mėstns hom se de Musta und des unguade, fremde Gfui nemlich zagt, wonn i Bama oda Wuikn ōgschōd hob, oda wonns z dunkl woa zum wos gnōs zum akenan. Vuaollam im Woid und am Nochdhümmi hod mi des oft amoi so featig gmochd, doss i wenga und wenga mėne Spaziagangarl gmochd hob; so schiach woa des Gfui. Monchasmoi, wonn i in da Demmarung duach des klane Woidstuk in da Nechn fu mėnra Wohnung gongan bin, des i in und ōswendig kenn, is ma koid in Rukn oweglōffn woi i füsisch gspiat hob, wia mi ōsn Dunkl iagndwos oschōg', owa wiar i mi ummedraht hob und mė Latean dōnneghoidn hob, woa nix duatn. De knorrign Astln fu de Bama, de mi mė gonzes Lëim nia gsteat hom, san ma fuakumma, grod wia Extremitetn fu iagndoan unnatialichn, uaoidn Fiech, des unberenchnboa, jede Sekundn a Bewegung mochn kunntad, de i ois Mensch ned moi fastëing dadat, bevuas mi ōf sėne hungrign, huizign Finga in an unendlichn Ogrund ōwe zaht, wor i nia wieda fira kumma tad. Und je lenga i ma so a Szen ogschōg hob, desto kloara und blasfemischa san ma de Fuastellungen gwuan. Wia noch monche Püz oda Bama on den, sich stendig endandn, Musta drōn san, zaschiasst ma hėd no in Fastond. A uaoide Fuacht fu iagndwos, des amoi ōf dearana Eadn gwondlt is ... und des fillėcht oiwa nu tuad? Im Fabuaganen? Schlofnd, ōf Opfa oda in richtign Zėdpunkd owoatnd, wos sich dōnn wieda zėgn und ois in sėn Blikföd fanichtn wiad.

Dafia und dawieda hob i mit mia söbst g'hadat, ob i den nochgeanga sui, oda i mi bessa daham ėspea und woat, bisas fuabė is oda i gratis in anasiebzga ėstėg. Owa dea Tėl fu mia, dea wissn wuitad ōs wos de Wöd gmocht is, wia se rennt und wohea des ois kummd, hot schlussendlich doch gwunna. Oiso hob i ogfōng', a wenns ma ned passt hod, mi bewusst ōf de Momente ėzumlossn, de mi on an Rand fom Wōhnsinn triem hom. Fuachtbore Oibtram hob i kriagt fu den Fiechagsindl, des si oiwa grod ōssahoib davu vastekt hod, wo mas sëing kunndat. Obundzua hob i, wonn de Halluzinazionen ogfōng hom, a unnatialichs, hoib musikalisches pfėffn gheat - Grėscha, de ma weda ois Musi, no ois Grėsch ohne Infuamationsgehoid ėstufn heddat kenna. Grėscha wos anam köda in Rukn owerinnt, ois wonn jemond mit longe Finganagln longsom, und mit an wōhnsinnign Grinsn ōfn Gsicht, a Schuitofl owekrotzt und dabė ned nua a sundan hundat faschiedn hoe Kwietschgrėsche mocht, und dea jemōnd du söwa bist.

Des schlimmste owa, des wos ma mė Lust ōn da Natua fia imma zastöat hod, hob i mittn Novemba ōf de Stahofgrind ealeb'. Trotz mėna inzwischen recht ėgflėschtn Oneigung gëing Spaziageng in da Natua - und fuaollam in da Nochd - hob i mi an den Dog wieda moi zwunga ōsse z gëi. Es wor wiaklich a wundaschena, friawintalicha Dog. Koid, guade Luft, iwaroi es bunte Lōb am Boun und ōn de Bama; an schoafa wiana Wind ziag scho iwas Lōnd und gehd da direkt ins Moak. Zuden woa an den Obnd zmindest an gschėd großa Fuimond, dea wos de Dunklhėd zmindast a wëing fatrėm suidat. I geh oiso noch da Hokn de Stahofgrind ōfe und fasuach mėne Gednokn mitn Bilk ėfoch schwėfn zum lossn. Iagndwonn woas dōnn scho dunkl und ma hod de Liachtln fu da Großstod unta sich beobochtn kinna - wiar a riesen Oaganismus mit hundattōsende Ōgn; owa zmindast frėndlich und vatrōd. An großa Krōna hod mė Ōfmeaksomkėd ōffe richtung Hümmi glenkt. Ōffe in den ibawiegnd kloan Nochdhümmi. Und do woans.

Komplett paralüsiad woar i fu den Ōnblik. Fia monch ondan duatn woans viellėchd nua nuamole Wuikn. Owa in den Moment hob i wos fastōndn, des mi nia wieda loslossn wiad. Beim Ōnblik fu deara Wuikn, de sich grod longsom iwa de wiana Beag richtung Stod gschom hod, host sëing kinna, doss des ka passives Gebüdi ōs Wossadompf is. Ma hot kloa de longzogenen Rippm fo deara Monstrositet gsëing, de fo anra Wiablsėln ōsgend an fuachtboan Köapa eaonan hom lossn. Ōgn iwaroi, hundate fu gierige Oam, de si noch ōlle Sėtn ōsstrekng und ois mitnehma tadn dems habhōft wean. De Oat wia si des beweg hod - Wossa mochd sowos ned; do woa Intelligenz dahinta. Und do is ma kloa wuan: Des, wos mia ois Wuikn sëing, san ollas genō de Fiecha, de in so fü fo dea fabotenen Litaradua awehnt wean. Se san olle echt - und oiwa nu do. Oiwa fastekt hinta anam grōd so dikn Montl ōs Wossadompf dens ois Tanung nuzn. I glōb i hob in den Moment ogfōnga zum schrėn. Wegrenna woa ned drin. Sta hob i mitonschōgn misn, wia ana fo de Oam plötzlich sė Richtung gendat hod und sich schnölla und schnölla ōf mi zuabeweg hod wehrand i fo hundate fuachtbore Ōgn os den Dunst ongstad wuan bin, wia fo anra Scha fu hundatn bieblischn Engln. Kan Ōsweg. Wo wuist a hin, wonn se fu iwaroi kumma kennan? De Ōsleifa fum Nebl woan scho bė mia, hom mi ėghüd, festghoidn. I konn mi nuamea arinnan, doss i duat froh woa, wias ma schwoaz fua Ōgn gwuan is, in den Moment, wo i a fost duachsichtige, unföamige Mischung os Oam, Ost und Tentakl os den Dōmpf ōf mi zuagschossn is. In letztn Moment san ma de Wuate fu den uaoidn Text wieda ėgfoin und mia woa kloa, dass de Wöd fia mi gstuam is:

... denn jene Alten, die von Sternen, Systemen und Orten ausserhalb unseres Universums kamen um Leben als Knecht unter ihrem Willen zu erschaffen, wussten mehr um Weltenebenen als wir uns selbst im kühnsten Traume nicht wagen würden zu denken. Ihrer Körper Grenzen transzendieren die Richtungen unserer Bewegungen. Ihrer Mathematik Werkzeuge, lassen Zeit und Raum verschmelzen und verschwinden. Als Klu'h'lu in die Tiefen verbannt und selbst Schab'Naggurath in die Weiten unter Hyperborea floh um die Shoggoths anzuführen in ihrem Kampfe gegen die geschwächten Elder, selbst dann wandelten jene Alten noch zwischen den Wolken. Niemand hatte ihr Spiel, ihren Kampf gegen alle Mächte des Planeten bemerkt, war ihre Erscheinung doch nur Abbild ihrer eigentlichen Gestalt, das sich perfekter nicht tarnen konnte. Als spontan entstehende Wolkenfelder wandeln sie noch heute und werden noch in tausenden Jahren wandeln. Als Schatten vierter und fünfter Richtungen werden sie noch in tausenden Jahren ihr sadistisches Erbe beobachten und beeinflussen. Azathoth: unermesslich, unbesiegbar und allsehend sind deine schlafenden Augen!

4

Wiar i wieda ōfgwocht bin, hob i mi in anam Kronknhōs wieda gfundn - Obteilung fia psüchische Krisen. Komplett ogmagerd, schwoch und bluadiwastremt sui mi an Feiaweala am negstn Dog in da Wiesn gfundn hom. Des woa foa drė Tog. Am gonzn Keapa hob i oiwa no Nabn fu hundatn vo komische Schnid. Drė Rippm san hin; a Schäl-Hian-Trōma hob i und of mėna Brust is a komisches schwoazes Moi, des wiar a Fabrennung ōsschōg und brennt, wia de Hö. I sui in an Delirium wieda und wieda iagandwöchane Bichln und Leid zitiat und ned zommhengendes Zeigs gmuamld hom. Wonn de wissadn. Jezt bhoidns mi east moi do „fia mei Sichaheid“. Ōf mė Drengen hin, hob i an Frėnd beōftrong deafn in mėna Wohnung fuabei zum geh, zum Gwond und fuaollam de Biachln zum huin - i hob de ned afoch so ummaliegn lossn kinna. Owa onschėnend woan olle Biacha, Schriftn und Peagamente diar i zhōs ghobd hob, fuad. Iagndjemond sui ėbrochn sė und hod des gonze Apatmō ōfn Kopf gstōd - offnsichtlich ōf da Suche noch de Text.

Mia glōbt do neamond a nua a Zehntl fu den, wos i dazöh. Gott bewoa, wonn de Biachln in de foischn Hend san. I muas do weg, befuas mi in an Ianpüdschama stekn. Zwa lėd kenn i, dena i des sogn suid. Wonn hėd Nochd ois guad gehd, bin i muang ōfm weg noch Genf.


You'll only receive email when they publish something new.

More from Echo
All posts