Cynisme

Het is gebeurd, ik ben ten prooi ben gevallen aan het cynisme. Lange tijd heb ik de druk weten te weerstaan; ik wilde ergens in geloven, ergens voor gaan. Ik vond het ook prachtig als mensen dat deden, al geloofden ze in iets waar ik met mijn hoofd totaal niet bij kon. Ergens in geloven vraagt om moed, om om kunnen gaan met twijfel en onzekerheid. Terwijl ik zat te grinniken om AstroTV voelde ik tegelijkertijd de oprechte zoektocht van de bezorgde moeder die medium Alohomora belt om te vragen of haar zoon ooit nog weer op het rechte pad komt, werd ik geraakt door de getoonde kwetsbaarheid.

Maar die tijd is nu dus voorbij. Mijn laatste slachtoffer is de gezondheidshype. Hoe verdeeld we als Nederlanders soms ook lijken, de obsessie met gezondheid maakt ons één. Ook Henk en Ingrid stoppen inmiddels drie keer paar jaar met roken en doen verwoede pogingen te beginnen met hardlopen. Toen ik deze zomer weer terug kwam uit Servië – waar een maaltijd bij voorkeur exclusief uit vet vlees bestaat en de gemiddelde 12-plusser er lekker op los rookt – zei mijn moeder: “Je moet wel weer wat minder gaan roken hoor, wat heb je eraan? Je hebt zo’n gezond lichaam, je maakt het helemaal kapot.” Ik zei: “We zijn veel te geobsedeerd door gezondheid mam, ik heb geen zin om voorzichtig te zijn, ik wil gewoon lekker genieten.”

‘Cynisch zijn is makkelijk’, echode mijn eigen stem in mijn hoofd, ‘ergens in geloven vraagt om moed’. Ik besloot me als vanouds weer eens open te stellen voor de mooie kanten van het ‘ergens in geloven’ en zag in de obsessie met gezondheid de basale levensdrang die ieder wezen kent. Leven is leuk en doodgaan dus niet, daarom doen we ons best om zo lang en gezond mogelijk te leven. En wees eerlijk Jeroen, zo sprak ik mijzelf toe, je kunt ook best van het (vitamine D-rijke) zonnetje genieten zonder daarbij meteen drie bier weg te tikken. Tevreden kruip je dan ’s avonds in je bed, denkend aan hoe je zo gezond alleen maar theïnevrije thee hebt gedronken en met je vrienden over koolhydraten hebt gepraat. En terwijl de tranen over je wangen rollen drink je in je eentje nog even een fles wodka leeg, omdat dat de meest caloriearme manier is om dronken te worden en maar niet geconfronteerd te hoeven worden met de pijn van je saaie bestaan.

Ik geef het op.

Verschenen in Volzin nr. 9 - 2016