Er was geen betere geschiedenisleraar dan meneer Van der Donk. Zijn populariteit had hij voor een groot deel te danken aan de verhalen over zijn kat Wolkje, wiens onbetekenende avonturen wekelijks groots werden uitgemeten voordat we aan de daadwerkelijke les begonnen. Maar hij is me vooral bijgebleven als de man die me een beetje meer van de Tweede Wereldoorlog liet begrijpen. De Tweede Wereldoorlog heeft mij van jongs af aan angst aangejaagd. De beelden van concentratiekampen, gezinnen die gev...

Als u dit leest heb ik - als God het wil - inmiddels mijn dertigste levensjaar bereikt. Het zal vast door die leeftijd komen, maar ik ben de laatste tijd nogal doordrongen van het besef dat ouder worden eenmalig is. Zoiets zou geen verbazing moeten schetsen, maar dat doet het wel. Welke dingen in je leven doe je nu maar één keer? Stel je voor dat je maar één keer in je leven zou fietsen. Die eerste keer is doodeng en na een paar tellen ga je op je bek. Maar je doet het nog een keer en nog een ke...

Kan ik mijn diepste gevoelens wel bij hem kwijt? Misschien is hij helemaal niet geïnteresseerd in wat mij bezighoudt, passen we toch niet zo goed bij elkaar als ik dacht, maalde het door mijn hoofd. Eerder die week had ik het met mijn vriend, Daury, gehad over waarom ik aan meditatie deed, maar mijn enthousiasme was vrij plots afgekapt door een (in mijn beleving) wat botte opmerking van zijn kant. Ik had er op het moment zelf niet al te veel van gedacht, maar de herinnering was een eigen leven g...

Nadat ik uit de kast was gekomen veranderde mijn naam in het dorp waar ik opgroeide al snel in Siep (naar de voormalig zanger van De Kast). Siep was een jongen die alles prima vond; harde homograppen liet hij lachend over zich heen komen en hij maakte er vaak zelf moeiteloos een paar overheen. Ik was dan misschien homo, maar ik was niet van plan een zeurende homo te zijn. Het was rond die tijd dat cabaretier Hans Teeuwen in het tv-programma Bimbo's en Boerka's op het matje werd geroepen voor zi...

Het is wederom rustiger bij de dodenherdenking in Vianen dan het jaar ervoor; er zijn steeds minder overlevenden en de afstand van wie na hen kwam tot de oorlog wordt groter. De oecumenische kerkdienst voorafgaand aan de herdenking – ooit vooruitstrevend – doet inmiddels gedateerd aan. De dominee weet me eerst nog te boeien met zijn preek over hoe vrijheid evengoed verantwoordelijkheid betekent, maar ik haak niet als enige af wanneer hij over de liefde van God begint. Toch zit ik ieder jaar wee...

Met alle aandacht voor nepnieuws en de rol van social media op de democratie zouden we haast de invloed van de digitale revolutie op nog een heel ander, maar minstens zo belangrijk onderdeel van onze levens vergeten: het toiletbezoek. Vanaf de oude Grieken tot pakweg tien jaar geleden was deze ervaring vrijwel onveranderd: men zat op (of stond voor) een pot en had verder niets om handen, hooguit een verjaardagskalender om te lezen. Al werd je grot aangevallen door mammoeten of stonden de Russen ...

Sinds enkele maanden wordt er om mij heen plots overal ge-Marie-Kondo’t. Voor wie niet bekend is met het fenomeen: Marie Kondo is een glimlachende, opgeruimde Japanse mevrouw die andere mensen helpt ook opgeruimd te zijn. Daar schreef ze al eens een bijzonder succesvol boek over, maar de hype lijkt (een interessante observatie op zich) pas echt los te barsten nu ze op Netflix te vinden is met een eigen televisieprogramma waarin ze gezinnen helpt hun huis op orde te krijgen. De beloften van Kond...

In de afgelopen drie jaar heb ik meerdere leeftijdgenoten ten prooi zien vallen aan een burnout; energieke mensen die vol enthousiasme in het leven stonden werd van de ene op de andere dag iedere handeling te veel. Het zorgwekkende aan hun verhalen vind ik dat er maar zelden sprake was van een duidelijk aanwijsbare reden. Van buitenaf gezien lijken de meeste van hen zelfs ontspannen twintigers-levens te leiden met relatief weinig verantwoordelijkheden en genoeg geld en vrije tijd om leuke dingen...

Ik heb me vandaag maar de moeite bespaard de gordijnen open te doen, ik weet al wat zich aan de andere kant bevindt. Motregen, grijze lucht, een dag die maar met moeite een beetje dag heeft kunnen worden, net als gisteren, net als eergisteren. Ik slaag erin vanuit mijn bed het koffieapparaat aan te zetten en rol weer terug op mijn rug. Er moet van alles vandaag. De strakke planning die ik gisteren in een vlaag motivatie voor vandaag heb gemaakt, startte drie uur geleden. Ik zet wat porno aan, ma...

Het was Singles day in de stad, een van de vele geïmporteerde koopdagen die sinds enkele jaren in de wintermaanden de Nederlandse winkelstraten teisteren. Op deze traditionele Chinese feestdag vieren vrijgezellen dat ze trots zijn op hun vrijgezellenbestaan en dat doen ze door geld uit te geven. ’Verwen jezelf!’ schreeuwden de winkels het publiek toe. Die boodschap sprak mij wel aan en ik besloot mij richting de Media Markt te begeven om het verdriet om mijn vrijgezellenbestaan te verdringen me...

Een ouder stel loopt stoeiend van het station richting de stad. Ze lachen hardop, maar hun net iets te grote interesse in de zojuist opgehangen kerstverlichting verraadt de ongemakkelijkheid van hun samenzijn. Verrassend veel mensen worstelen met de poortjes die je pas doorlaten na het scannen van je OV-chipkaart. Een knappe jongen in pak staat tien minuten zenuwachtig wachtend om zich heen te kijken en vertrekt dan weer. Een meisje met twee vrolijke staartjes aan de zijkant van haar hoofd heef...

Als braaf kind van het postmodernisme ben ik altijd een beetje kritisch over het ‘maakbaarheidsgeloof’ dat het fundament vormt voor de moderne samenleving. Het is allemaal mooi hoor, die wolkenkrabbers en iPhones en chemokuren, maar hoe weten we zo zeker dat we van vooruitgang kunnen spreken? Zijn we als mensheid echt verder of beter af dan toen we een duizenden jaren geleden in grotten woonden? Of is al ons geploeter uiteindelijk voor niets en is er, zoals Prediker duizenden jaren geleden al ve...

Zoals veel mediabedrijven slaagt Netflix er de laatste tijd regelmatig in zich de woede van de conservatieve kijker op de hals te halen. Het bedrijf voert een actief diversiteitsbeleid en zet daarin onder meer in op een betere representatie van minderheden. Begin dit jaar kregen ze kritiek over zich heen vanwege het casten van twee zwarte acteurs voor de rollen van Zeus en Achilles in een historische serie over Troye. Afgelopen maand was het opnieuw raak, toen uitlekte dat voor een person...

Het is koud en zonnig in Asgard, het land van de goden, alsof het altijd zo is, alsof de seizoenen op deze hoogte geen invloed hebben. Onder mij drijven de wolken, daaronder de bomen en dieren. Nog verder naar beneden zijn de campers met schreeuwerige kinderen en mannen met bierbuiken op campingstoeltjes. Maar hierboven goddank niets van dat alles. Slechts zon, stenen, ijs. Hier ontspringen de rivieren die beneden machtige fjorden vormen, hier is de grond bedekt met glinsterende mineralen...

Het einde van de wereld was uiteindelijk een verrassend feestelijk gebeuren. Natuurlijk had je de mensen die vooral bezig waren zich af te vragen of we dit allemaal niet hadden kunnen voorkomen. En er waren de eindtijdprofeten met hun fanatieke volgelingen, dat is in zo’n situatie nauwelijks te vermijden. Maar de meesten hadden in het licht van het nogal definitieve karakter van het hele gebeuren een vrolijkheid in zichzelf ontdekt die ze gedurende lange jaren diep hadden begraven onder b...

Sinds twee maanden leef ik zonder wasmachine. Ik had graag beweerd dat dit een bewuste keuze is om mijn ecologische voetafdruk te verminderen, maar de waarheid is dat ik verhuisd ben en mijn nieuwe huisbaas geen wasmachine in huis wil. Er schijnt ooit een rechtenstudent te zijn geweest die tegen dit beleid in opstand kwam en sindsdien wil de huisbaas ook geen rechtenstudenten meer in huis. En dus zit er niets anders op dan op zaterdagochtend met mijn Action-tas vol vuile was naar de wasserette a...

Je eerste keer is de beste, zeggen ze. Ik herinner de mijne nog levendig. Mijn handen reikten naar de gekleurde lichten boven me, de dreunende bas was in ieder armhaartje voelbaar, een wildvreemde sloeg zijn arm om me heen. “Mooi hè,” grijnsde hij. Ik kon alleen maar teruggrijnzen. Het leven was inderdaad nog nooit zo mooi geweest. Hoewel xtc-gebruik na de jaren ’90 fors afnam, zit het sinds enkele jaren weer behoorlijk in de lift. In het vijfjaarlijkse Antenne-onderzoek van het Bonger Instituu...

Terugkijkend heb ik mij vaak afgevraagd waar het precies fout ging. Wanneer hield een onschuldig spelletje op een spelletje te zijn - of was dat het vanaf het eerste begin al niet? Waar lag het kantelpunt? Ik heb mijn hersens er nachtenlang over gekraakt, maar ik kom er niet uit. Dat is precies het probleem met de echte wereld, weet je: te chaotisch, te diffuus. Geen logbestanden die in een paar milliseconden de errors opsommen. In zekere zin was wat we deden niet veel anders dan wat de menshei...

Relativering is een beetje uit de mode. Er was een tijd dat je nog wel wegkwam met ‘de kindjes in Afrika, díe hebben pas honger’, of ‘wees maar blij dat je nu al ontdekt dat hij vreemdgaat en niet pas over vijf jaar’. Maar die tijd is voorbij; pijn moet er kunnen zijn en mag niet meer vergeleken worden. Toegegeven, het is prettig om soms gewoon even lekker te kunnen klagen over de kou zonder te moeten horen ‘dat het in de hongerwinter pas koud was’. En het is helemaal fijn dat je liefdesverdrie...

‘Het leven heeft maar één einddoel en dat is de dood. Dus vanwaar alle haast?’ Ik krabbelde deze woorden een jaar of tien geleden neer in de veronderstelling dat het een bijzonder originele filosofische gedachte was. Inmiddels ben ik die pretentie kwijtgeraakt, maar het idee is gebleven. Het is net of we met z’n allen in een continue wedloop verwikkeld zijn. Iedereen is bang om achter te lopen of iets te missen, maar bijna niemand lijkt te weten waar hij naartoe rent. En stiekem vinden we dat no...

Hippe westcoasters met grote koffiebekers in hun handen lopen langs de haven van San Francisco. Een haven is het eigenlijk nauwelijks nog te noemen; de havengebouwen worden gebruikt voor een organic food market (inclusief enorme hamburgers), toeristische rondvaarten en een museum. Waar de rails lagen waarover de overzeese handel het land in vervoerd werd, ligt nu een brede boulevard waarover veel te grote auto’s rijden waar veel te harde hiphop uit klinkt. Overal is eten, drinken en vermaak. Een...

Van tijd tot tijd voel ik als niet-symboolblinde (symboolziende?) protestant de behoefte om naar een katholieke viering te gaan. Zo ook deze zondag in mei. Vol liefde voor de diepte van de katholieke liturgie vleide ik neer in de krappe katholieke kerkbankjes van de kerk bij mij om de hoek. De overdenking van de pastoor begon met een herinnering aan de merkwaardige uitnodiging die hij vorig jaar van de protestantse kerk (mijn gemeente dus) had gekregen om gezamenlijk de 450e verjaardag van de b...

Men sprak van een nieuw geloof, beter dan alle vorige. Ik sloot aan bij de stoet die ons naar het beloofde land zou brengen. Het was een vreemd volk met een vreemde god, maar we zongen, dansten, juichten samen en al snel voelde ik me opgenomen in hun midden. De stemming was euforisch: eindelijk zou het gebeuren. “Eindelijk, eindelijk!” riepen mijn nieuwe kameraden verwachtingsvol tegen elkaar. Ik riep met ze mee, al was ik pas op het laatste moment aangehaakt. De weg was lang en zwaar geweest, ...

Beste ex-medestudenten, Graag wil ik jullie deelgenoot maken van een mijlpaal in mijn leven: de dag dat ik officieel arbeider werd. Eigenlijk was het helemaal geen bijzondere dag. Ik was inmiddels al een paar maanden aan het werk en redelijk gewend geraakt aan de wekker die om zeven uur ging. De dag in kwestie was m’n vrije dag en ik besloot dit te vieren door na de wekker weer lekker mijn bed in te duiken voor een ouderwetse, uitgebreide uitslaapsessie. Toen ik, voor mijn gevoel aan het begi...

Na maanden van afwezigheid besluit ik weer eens in te loggen op homodatingapp Grindr. Het duurt niet lang voor de eerste foto’s van naakte torso’s en andere lichaamsdelen me om de oren vliegen. Nu heb ik op zich niets tegen naakte lichaamsdelen, maar persoonlijk leer ik iemand liever een beetje te leren kennen voordat hij zijn geslachtsdelen in mijn gezicht duwt. Ik weet meteen weer waarom ik zo lang niet online ben geweest. Maar ja, die lentekriebels… Terwijl ik vakkundig de ongevraagde fotosho...

Al zo lang ik mij kan herinneren doe ik fanatiek mee aan de vastentijd. Dat begon als kind met niet snoepen en ontwikkelde zich in de loop der jaren steeds verder tot een bijna (of een keer zelfs volledig) celibataire leefwijze. Geen alcohol, geen koffie, geen snacks. Als mensen vroegen waarom ik het deed, vond ik dat vaak lastig uit te leggen. Het had vooral te maken met een vaag besef dat het goed is om jezelf los te worstelen uit vastgeroeste gewoontes en afhankelijkheden. Er was ook het verm...

Rondom de Amerikaanse presidentsverkiezingen dook regelmatig het woord ‘filterbubbel’ op: het fenomeen dat men – doordat digitale media als Facebook en Google gebruikers vooral informatie tonen die ze willen zien – nauwelijks nog geconfronteerd wordt met berichten die de eigen opvattingen weerspreken. Zo zouden we allemaal steeds meer in onze eigen geïsoleerde ‘bubbels’ belanden, veilig beschermd tegen de confronterende werkelijkheid. Als uit een dorp afkomstige student heb ik de indruk dat die...

In het midden van het fietspad langs de weilanden staat een groot betonblok. Het is de plek waar ik als tiener God ontmoette. Zittend op mijn fiets leunde ik tegen het blok en keek uit over de weilanden en de hemel. ‘s Ochtends waren de velden vaak bedekt met een mysterieus laagje mist waar de prille ochtendzon doorheen brak. ‘s Nachts kon je er eindeloos verdrinken in het vrijwel onbelemmerde uitzicht op de sterrenhemel. Ik stopte er eigenlijk altijd even wanneer ik erlangs kwam om met God te p...

Over hobbits en waarom een beetje luiheid zo slecht nog niet is Ik moet een jaar of tien zijn geweest toen ik De hobbit ontdekte, de voorloper van Tolkiens levenswerk In de ban van de ring. Op vrijdag kwam de bibliotheekbus langs bij onze school en daar had ik het boekje zomaar opengeslagen en die beroemde eerste zinnen gelezen: “In een hol onder de grond woonde een hobbit. Geen smerig nat hol, vol endjes wormen en een modderige geur, maar ook geen droog, kaal, zanderig hol met niets om op te z...

Een van de favoriete woorden van een columnist is het woord ‘natuurlijk’. Ik citeer volstrekt willekeurig mijn collega’s Holman (Het Parool): “Natuurlijk is Wilders een populist”; Rusman (NRC): “Het is natuurlijk geweldig dat (bijna) alle partijen in de Kamer het eens zijn over het belang van homorechten” en mijn favoriet van Frank Bosman: “Natuurlijk, we weten allemaal dat de ‘kindheidsevangeliën’ van Matteüs en Lucas niet hoog scoren op de authenticiteitsmeter.” Het gebruik van het woord ‘nat...

Hij raakt tegenwoordig wat ondergesneeuwd door de metershoge bomen en lichtgevende kerstmannen, maar voor mij is het hoogtepunt van de kerstversiering nog altijd het nederige beeld van de kerststal: het kleine kind van eenvoudige komaf en daaromheen het jonge liefdeskoppel, de verachte herders met hun schapen en de exotische koningen met dure geschenken. De hele mensheid (en zelfs een paar dieren) verenigd rondom dat ene kind, de belofte van een nieuwe tijd waarin de gebroken mensheid weer één z...

“Ik weet ook wel, elk einde is een nieuw begin enzo, maar dat maakt het einde niet minder kut.” De vrouw tegenover me kijkt me begripvol aan terwijl ze zachtjes mijn vingers een voor een masseert. Ik zit in een tipi op een festival en krijg een ‘handmassage met happy ending’. De happy ending blijkt weinig met een handpalmorgasme te maken te hebben (dat leek me wel spannend) maar heeft desalniettemin iets intiems. Terwijl mijn handen teder gemasseerd worden, hebben we een existentieel gesprek ove...

Het was wereldnieuws: de nieuwe iPhone mist de traditionele aansluiting voor de koptelefoon. Dat zoiets onbenulligs nieuws is, is kenmerkend voor de situatie waarin Apple zich bevindt. De iPhone-maker innoveert volgens critici nauwelijks meer en in een wanhopige poging de rat race van innovatie bij te houden, heeft het bedrijf toen maar de ‘ouderwetse techniek’ van de koptelefoon naar de prullenbak verwezen en een extra camera in de iPhone gepropt. De prijs die gebruikers voor die ‘noodgedwonge...

Als men mij vroeg of ik geloofde, antwoordde ik meestal dat ik mij het best liet categoriseren als gedesillusioneerde dromer die zich met het verliezen van de hemel volledig op de aarde had gestort. Dat klinkt allemaal heel nieuw en postmodern enzo, maar het is natuurlijk niets anders dan het bij de oude Grieken reeds aanwezige hedonisme. Een andere verwoording van mijn geloof dacht ik recentelijk tegen te komen bij de kleedkamerhit ‘Liever te dik in de kist’. Het volkslied der platvloers hedoni...

Er is in Hagestein een stukje grond met appelbomen en schapen waar ik graag langsloop als ik de hond uitlaat. Het is anders dan de andere velden in Hagestein waar schapen lopen – grote, open, rechthoekige vlakken gescheiden door kaarsrechte sloten of hekken. Dit veldje is klein, de hoeken zijn rond en de hekjes zijn versleten en scheef. Er staat een vervallen schuur met een ezel erin die een of twee keer per dag heel hard begint te balken als de boer er aankomt met eten, waarop alle schapen wete...

‘Maar ja, het blijft een buitenlander hè!’ zegt Jannie met haar rauwe zestigjarige rokersstem. Jannie en ik zien elkaar elk jaar op de verjaardag van haar neefje en kletsen dan gezellig even bij. Ze blijft even stil in afwachting van een bevestiging van mijn kant, maar die blijft uit. Van alle woorden die ze gezegd heeft, is het die laatste ‘hè’ die me het meest boos maakt. De ‘hè’ verandert wat tot nu toe niet meer dan een persoonlijke mening was in een gezamenlijke mening, een vanzelfsprekendh...

Het is gebeurd, ik ben ten prooi ben gevallen aan het cynisme. Lange tijd heb ik de druk weten te weerstaan; ik wilde ergens in geloven, ergens voor gaan. Ik vond het ook prachtig als mensen dat deden, al geloofden ze in iets waar ik met mijn hoofd totaal niet bij kon. Ergens in geloven vraagt om moed, om om kunnen gaan met twijfel en onzekerheid. Terwijl ik zat te grinniken om AstroTV voelde ik tegelijkertijd de oprechte zoektocht van de bezorgde moeder die medium Alohomora belt om te vragen of...

De wereld ziet er anders uit als de zon schijnt. Het scherpe licht maakt alles helderder, beter gearticuleerd. De dingen die eerst nog onduidelijk waren of ingewikkeld leken, zoals het leven – ik zie ze helder en ze blijken helemaal niet zo ingewikkeld als ik had gedacht. De zachte warme bries van de late zomer waait over de haartjes op m’n arm. Ik moet nog van alles, maar dat kan ook morgen. Of in september. Ik besef me dat er eigenlijk maar drie vragen zijn die ertoe doen. Waarom dragen we k...

Het is het motief van vrijwel iedere tienerfilm: Een knappe jongen heeft een passie voor dansen (net als toevallig het knappe meisje op wie hij verliefd is) maar zijn vader vindt dat hij een vak moet leren. Op het laatste moment besluit hij tegen alle verwachtingen in toch zijn dromen te volgen, blijken er een paar scouts in het publiek te zitten en wordt hij wereldberoemd. Hoewel de gemiddelde Volzin-lezer zijn inspiratie waarschijnlijk niet uit High School Musical haalt, krijgt ook u dagelij...

Het was misschien wel de grootste teleurstelling van mijn leven (op natuurlijk dat zoetsappige laatste hoofdstuk van Harry Potter na): het einde van de film Into the Wild. De hoofdpersoon, met wie ik mij zo identificeerde, die weigerde dingen te doen ‘omdat ze zo horen’, die de grenzen van zichzelf en zijn bestaan opzocht door in z’n eentje de wildernis van Alaska te trotseren, krabbelt vlak voordat hij sterft een van de grootste clichés ooit neer: “Geluk is pas echt wanneer het gedeeld wordt.” ...

God “die nooit verandert”, “die dezelfde is, gisteren vandaag en altijd”, “die niet loslaat het werk dat zijn hand begon”. Als kind al was dit voor mij een van de grootste mysterieën van het geloof: waarom vindt iedereen het toch zo belangrijk dat God niet verandert? En waar komt dat idee vandaan, toch zeker niet uit de Bijbel? Was God niet veranderd bij de Toren van Babel? Of (over werk loslaten gesproken) toen hij spijt had van zijn schepping en er een zondvloed op afstuurde? Of toen hij duize...

In Hagestein zie je op zondag de stoet der gelovigen te voet naar de kerk trekken. In Utrecht gaan ze te fiets naar de Galgenwaard. ...

Het grote dilemma van stemmen is voor mij altijd dat ik enerzijds vind dat ik hoe dan ook moet stemmen omdat ik de democratie belangrijk vind, anderzijds dat ik me nooit voldoende in de inhoud heb verdiept om een weloverwogen keuze te kunnen maken. Ik ben dan altijd blij dat we met een volksvertegenwoordiging werken, zodat ik die ingewikkelde keuzes kan overlaten aan mensen die er verstand van hebben en er hun werk van hebben gemaakt. Ik hoef dan alleen maar de partij te kiezen die het dichtst b...

Door het koor van de Utrechtse Janskerk bewegen zo’n veertig mensen rond op meditatieve muziek, de een heel rustig, de ander gooit zijn armen wild in de lucht. “Volg je voeten,” zegt een zachte stem, “waar willen ze naartoe?”. Wie nu per ongeluk binnen zou komen lopen, zou waarschijnlijk verbaasd staan te kijken. Wat heeft zo’n dansgroep met de kerk te maken? Voor Michael Verheijen (39) is de combinatie echter helemaal niet zo vreemd: “Als ik dans, word ik meegevoerd door het leven zelf. Ik kom ...

Sinds enkele maanden is er in de VS een opmerkelijke strijd gaande tussen Apple en de FBI. Deze begon met de eis van de FBI dat Apple een ‘achterdeur’ in de iPhone zou maken zodat versleutelde persoonlijke informatie tóch door de FBI gelezen kon worden. Apple begon hierop een openbaar offensief en stelde dat het hele punt van versleuteling juist is dat informatie niet te kraken valt; één achterdeur en je zet de sluizen wijd open, weg privacy. Al snel schaarden andere grote technologiebedrijven w...

Iedere dag dringen tientallen popliedjes ongewild onze oren binnen. In de supermarkt, op werk, bij moeder op de koffie; de Skyradio-terreur is niet meer te stoppen. Veel liedjes zingen we feilloos mee zonder erbij na te denken, zonder te weten wat de woorden zijn. Woorden die betekenisloze klanken zijn geworden. Totdat je geraakt wordt, tot er tussen de klanken door een fluisterstemmetje zegt: luister naar mij, ik wil je iets vertellen. Jack Johnson – Never Know Ik lag in de voorjaarszon op m’...

Een business school roept bij veel mensen associaties op met stropdassen en bakken met geld verdienen. Maar bij de alternatieve business school Knowmads in Amsterdam gaat het er heel anders aan toe, ontdekte student humanistiek Jeroen Fierens (26). ‘We willen menselijkheid terugbrengen in het ondernemen.’ Het gebouw van business school Knowmads in de Amsterdamse wijk Bos en Lommer ziet er wat vervallen uit. Onzeker stap ik naar binnen, een hoge, donkere gang in. De plaatjes op internet zagen er...

Het vervelendst aan vasten op alcohol en drugs vind ik dat ik ineens controle over mijn leven heb. Ik maak verstandige keuzes, zorg dat ik goed uitgerust ben, probeer oprecht bij te lopen met m’n studie. Ik hou helemaal niet van controle. Ok, een beetje is misschien wel handig, maar als je de controle niet van tijd tot tijd ook weer even verliest, worden de dingen die je zo fijn op orde hebt veel te belangrijk. ...

Het is misschien wel de laatste plek – op de top van het bedrijfsleven na, maar daar kom ik niet zo vaak – waar we er in Nederland nog aan herinnerd worden dat er twee geslachten bestaan: het openbare toilet. We gaan samen naar school, naar werk, naar de kroeg, maar bij de wc-deur scheiden onze wegen zich resoluut. Toen ik een half jaar in de Franse kloostergemeenschap Taizé doorbracht, maakte ik voor het eerst mee dat mijn geslacht veel meer bepaalde dan alleen welke wc-deur ik door ging. Het ...

Het kind ging samen met de engel op weg en de hond kwam achter hen aan. Het is een zin die in de Bijbel staat. Het is een zin uit het boek Tobias, in de Bijbel. De Bijbel is een boek dat gemaakt is van een heleboel boeken, en in elk daarvan een heleboel zinnen, en in elke zin een heleboel sterren, olijfbomen en fonteinen, ezeltjes en vijgenbomen, graanvelden en vissen – en de wind, overal de wind, het paars van de avondwind, het roze van de ochtendwind, het zwart van zware stormen. De boeken va...

Sinds een jaar of twee heb ik drie ratten thuis. Vrijwillig, in een kooi, hoewel ze ook af en toe los mogen. Ik kijk graag naar ze terwijl ze bezig zijn met hun dagelijkse bezigheden. Wassen, eten, spelen, vechten, knus tegen elkaar aankruipen. Eigenlijk zijn hun levens niet heel anders dan het mijne, iets kleiner, eenvoudiger. Een van de drie, Nelson, is de laatste maanden vaak ziek. Hij heeft een luchtweginfectie, abcessen en vast ook kanker, dat krijgen vrijwel alle ratten. De dierenarts gaf...

Ik studeer. Wat is de zin? Acht jaar studeren om er veertig te kunnen werken. Geld verdienen. Schulden maken. Afbetalen. Voor je het weet staat de deurwaarder voor de deur. Zit je diep in la merde. Ik hunker naar de liefde. Wat is de zin? Kinderen. Voor altijd samen. Toch maar niet, want ja. Liever samen dan alleen, zeiden ze, maar een probleem komt zelden alleen. Crisis. Hongersnood. Wereldproblemen. Brak word ik wakker. Wat is de zin? Beter ga ik stappen, hoef ik het niet te voelen, er even ...

De mooiste bijbelse belofte vind ik dat het op de nieuwe aarde nooit meer nacht zal worden, ik vind opstaan namelijk met afstand de grootste gruwel van het bestaan op de huidige aarde. Met één uitzondering: oudejaarsdag. Als ik ’s ochtend wakker word van de eerste rotjes voor m’n raam, staan m’n ogen meteen wijd open en heb ik weer evenveel kriebels in m’n buik als toen ik een jongetje van zes was. De jaarwisseling mag dan een nogal arbitrair moment zijn, het is wel een arbitrair moment dat al e...

Ik heb in de koelkast allemaal bakjes en zakjes en pannetjes met beschimmelde etensresten liggen. ‘Experimentjes’ noem ik ze graag liefkozend. Het is meer dan luiheid dat me ervan weerhoudt ze op te ruimen; mijn diepe hoop is dat ik op een dag een biotoop weet te creëren waarin nieuwe levenssoorten kunnen ontstaan, waarin bacterieën samenklonteren en evolueren tot schattige minidino’s. Laat ze maar lachen, ik weet dat jullie daar ergens zijn. ...

Il faut vivre et créer. Vivre à pleurer. ‘Men moet leven en creëren, tot huilens toe leven’ (of: ‘leven om te huilen’?). Ergens tussen zijn aantekeningen krabbelde Albert Camus deze zin neer, die vervolgens een eigen leven is gaan leiden. Op het internet gaat de zin nu rond als “Live to the point of tears”, vaak in krullerig lettertype geplaatst op een smakeloze foto met teveel filters. Hoewel ik vermoed dat deze nieuwe versie het resultaat is van enkele keren heen-en-weer Google-translaten, ...

De V&D staat (alwéér) op het punt failliet te gaan en de kranten melden (alwéér) dat Nederland er toch wel heel anders uit zal gaan zien als de ‘oer-Hollandse' warenhuizen uit het straatbeeld verdwijnen. Dat moeten we natuurlijk niet hebben en dus krijgt de V&D (alwéér) uitstel van betaling. Ik vind het altijd interessant dit soort berichten te volgen als ze weer opduiken. Ik snap het verdriet om de sluiting van de buurtsuper of de bakker om de hoek waar je oma als kind al speculaasjes h...

Er is alweer bijna een jaar verstreken sinds ik u voor het eerst in Volzin met mijn gedachten lastigviel. Dat is misschien wat kort voor een uitgebreide terugblik of uitgave van mijn verzamelde werken, maar ik kan het toch niet laten heel even over mijn schouder te kijken. De reacties op mijn columns vielen grofweg in twee categorieën: ‘Het gaat wel altijd over seks, bier of drugs hè!’ en ‘Ik mis wel een beetje de diepgang’. Dergelijke feedback gaat mij als levensdenker natuurlijk aan het hart. ...

De Hoogstraatgemeenschap in Eindhoven – vier oudere zusters en een echtpaar – biedt al meer dan dertig jaar een thuis aan asielzoekers. “Vluchtelingen zijn mensen met capaciteiten, mensen die mens mogen zijn, van wie ook wij iets kunnen leren.” We eten pizza shoarma – kipshoarma, Shan eet geen varkensvlees – met bakjes knoflooksaus, want “de bezorger zei dat dat erbij hoort”. Ik ben te gast bij de Hoogstraatgemeenschap in Eindhoven en deel de tafel met de vaste bewoners van de leefgroep – vier ...

Ik vond het altijd een mooi gezicht, een statement bijna, dat rijtje winkels aan de Hoeufftlaan. Een kneuterige knutselwinkel, de snackbar, en de coffeeshop. Welkom in Nederland, waar we niet krampachtig doen over wiet, waar in een klein en beschaafd stadje als Vianen behalve een bakker en een slager ook gewoon een coffeeshop zit. Zat, want ‘Burgemeester sluit coffeeshop’, zo lees ik in de krant. ‘Veiligheid’, ‘openbare orde’, met ieder woord dat ik lees voel ik me bozer worden. Niet dat ik er ...

‘Hé hallo!’ roept de zanger (blijkbaar hoort of ziet niemand hem). ‘Kijk me eens het gras zien groeien’ (niet zo vreemd dus, dat niemand hem ziet). ‘En iedereen maar denken da'k niks doe’ (op dit moment begeeft de zanger zich op een nog nader te bepalen positie op de lijn tussen ‘dorpsgek’ en ‘totaal wereldvreemd’). ‘Maar niets minder waar’ (zie je wel, wereldvreemd). ‘Want al ben ik dan niet klaar…’ Stop. Niet klaar? Wat bedoelt ‘ie met ‘niet klaar’? Klaar roept de associatie op met bevredigin...

Begin deze maand was ik, sensatiezoeker, even op het Vredenburg gaan kijken bij de groot aangekondigde eerste Pegida-demonstratie van Nederland. Ik liep rustig wat over het plein, langs de groepjes Duitsers die waren meegereisd, langs de Nederlanders die trots de driekleur bij zich droegen, langs een paar Marokkaanse jochies die fel discussieerden met de politie, langs een paar hippies met roze borden met ‘I love Islam’ erop. Ik wist verder ook niet zo goed wat ik daar deed, dus ik bleef maar ro...

Eindelijk is het zover. De dag waar de mensheid al jaren naar uitkeek, de grootste onploffing van het internet sinds Wrecking Ball: Mark – die van de grijze shirts – heeft aangekondigd dat Facebook een dislike-knop gaat krijgen. De reden? "Niet elk moment is een leuk moment." Als levend mens kan ik hier natuurlijk alleen maar mee instemmen. Het leven is niet alleen maar leuk. De eenzijdige 'kijk mij eens een leuk leven hebben'-cultuur van Facebook was zelfs een van de redenen dat ik het 'soci...

Vanochtend stelde een studiegenoot mij de vraag: "Maar is je leven er nou ook echt beter op geworden sinds je geen computer meer hebt?" Ik antwoordde meteen bevestigend, zonder daar direct een goede onderbouwing bij te kunnen geven. Ja, mijn leven is er beter op geworden. Ik 'werk' alleen op de uni en fiets rond het avondeten naar huis, dan zit het erop. Soms moet ik in de avond nog wel wat teksten lezen voor m'n studie ofzo, maar eindeloos achter m'n computer kutten is er niet meer bij. Vandaa...

"Lekker hè, die vakantie. Even helemaal niets." Ik hoor het m'n moeder zo zeggen tegen de langslopende buurvrouw terwijl ze ondertussen de was ophangt, m'n broertje aanspoort om nu eindelijk de hond eens uit te laten én die ochtend al een heel boek heeft uitgelezen. Zelf verzucht ik soms 's avonds tegen mijn huisgenoten: "Ik heb vandaag echt helemaal niéts gedaan!" Daarmee bedoel ik dan over het algemeen: drie afleveringen van een serie gekeken, geluncht met een vriendin, koffie gedronken met ee...

Aan de buitenkant van de Verzoeningskerk hangen foto’s uit het leven van broeder Roger. Roger als klein jongetje met zijn broers en zussen. Roger lachend met paus Paulus VI als twee oude vrienden. De mooiste vind ik een foto uit de beginjaren van de gemeenschap: vijf broeders buiten aan tafel, als een familie, samen een eenvoudige maaltijd delend. Dit jaar is het 75 jaar geleden dat de protestantse theologiestudent Roger Schutz op de fiets de veiligheid van het neutrale Zwitserland ‘ontvluchtte’...

Daar staan we dan in onze zorgvuldig bij elkaar gezochte carnavalspakken. "Snollebollekes! Tudututututu!" klinkt er uit de speakers. De eerste zeven keer dat het liedje langskwam deed ik nog enthousiast mee, maar het is ook een keertje klaar. Je vraagt of ik nog bier wil. Je weet wat ik ga zeggen, maar toch wacht je op m'n antwoord. Hebben we tenminste iets om over te praten. "Ja," antwoord ik, en je verdwijnt in de zee van matrozen, hotdogs en blauwe konijnen. Ik kijk naar alle dronken minderja...

Er was eens een padvinder. Hij was niet uitzonderlijk slim, of uitzonderlijk knap. Hij was niet rijk en, net als iedereen, was het hem nog niet gelukt de ultieme waarheid te vinden. Hij wist ook eigenlijk helemaal niet of dat wel mogelijk was. Hij liep gewoon een beetje op zijn pad en keek wat om zich heen. Soms gebeurde het dat hij van het pad afweek, een ander pad nam. Soms was er helemaal geen pad en walste hij gewoon door het bos. Maar daarmee werd het eigenlijk ook een pad. Zijn pad. Elke...