Een padvinder

Er was eens een padvinder. Hij was niet uitzonderlijk slim, of uitzonderlijk knap. Hij was niet rijk en, net als iedereen, was het hem nog niet gelukt de ultieme waarheid te vinden. Hij wist ook eigenlijk helemaal niet of dat wel mogelijk was. Hij liep gewoon een beetje op zijn pad en keek wat om zich heen.

Soms gebeurde het dat hij van het pad afweek, een ander pad nam. Soms was er helemaal geen pad en walste hij gewoon door het bos. Maar daarmee werd het eigenlijk ook een pad. Zijn pad.

Elke afslag die hij tot nu toe heeft genomen, heeft zijn pad beïnvloed. Door elk pad dat hij heeft bewandeld, is hij nu uitgekomen waar hij is. En daar is hij eigenlijk best wel gelukkig mee.

Soms heeft hij heel eventjes het gevoel dat er iets of iemand is die hem een duwtje in zijn rug geeft, die hem helpt een keuze te maken, of die hem waarschuwt een ander pad te kiezen. Maar andere momenten besluit hij dat hij eigenlijk gewoon zelf verantwoordelijk is voor het pad dat hij kiest.

Soms staat hij even stil. Dan kijkt hij om zich heen naar waar hij nu weer is beland. Vaak gaat hij even zitten, het liefst tegen een grote boom aan, en laat alles even goed tot zich doordringen. En soms, heel soms, schrijft hij op zo’n moment op wat er in hem opkomt en dat deelt hij dan misschien wel met jou.

Een padvinder.