De kerstster

Een ouder stel loopt stoeiend van het station richting de stad. Ze lachen hardop, maar hun net iets te grote interesse in de zojuist opgehangen kerstverlichting verraadt de ongemakkelijkheid van hun samenzijn. Verrassend veel mensen worstelen met de poortjes die je pas doorlaten na het scannen van je OV-chipkaart. Een knappe jongen in pak staat tien minuten zenuwachtig wachtend om zich heen te kijken en vertrekt dan weer.

Een meisje met twee vrolijke staartjes aan de zijkant van haar hoofd heeft vanuit de kinderwagen op de grond gekotst, denk ik; ik heb de gebeurtenis zelf gemist. Vanuit de armen van haar vader kijkt ze vredig om zich heen terwijl haar moeder de boel met zakdoekjes en plastic zakjes probeert op te ruimen. De kleine restjes zijn weg, maar de grote gele kwak onder de kinderwagen blijf liggen. Ze lopen door. Een enkele reiziger merkt de klodder op en kijkt een paar keer om om te bepalen wat de knalgele substantie is die ze zojuist gepasseerd zijn. Een rolstoel rijdt er dwars doorheen en laat een kort spoor na. Daarna een rolkoffer. Het patroon op de tegels begint steeds meer overeenkomsten te vertonen met de kerstverlichting aan het plafond. De ster die ze hadden zien opgaan ging voor hen uit. Hoever zouden de bacteriën zich verspreiden? Misschien was de rolkoffer wel op weg naar Schiphol en belanden de laatste restjes knalgele kots over enkele uren op het tapijt van een hotelkamer in Londen.

Nog geen tien minuten na het verschijnen van de ster komt vanuit het niets een schoonmaker in fluorescerende kleding aangesneld. Hoe zou hij van de klodder hebben geweten? Ik heb de afgelopen minuten geen security gezien. Zouden potentiële schoonmaakklussen op het station met camera’s in de gaten worden gehouden? De schoonmaker gooit een stapel papieren doekjes op de kerstster en en veegt het geheel in één vloeiende beweging op. Een dweil wist ook de laatste sporen uit. Op de grote televisieschermen wordt voor de honderdste keer een nietszeggende parfumreclame afgespeeld.