Mindful poepen
May 1, 2019•349 words
Met alle aandacht voor nepnieuws en de rol van social media op de democratie zouden we haast de invloed van de digitale revolutie op nog een heel ander, maar minstens zo belangrijk onderdeel van onze levens vergeten: het toiletbezoek. Vanaf de oude Grieken tot pakweg tien jaar geleden was deze ervaring vrijwel onveranderd: men zat op (of stond voor) een pot en had verder niets om handen, hooguit een verjaardagskalender om te lezen. Al werd je grot aangevallen door mammoeten of stonden de Russen voor de deur: het toiletbezoek was een (hoge)noodgedwongen niets-doen, een geschenk van rust van de natuur aan de mens.
Dit alles veranderde met de introductie van de smartphone. Plotseling hadden we op het toilet toegang tot alle informatie en entertainment ter wereld. Even poepen werd de uitgelezen kans om tussen de drukte van de dag door eenhandig met vrouwlief te appen over het avondeten, een grappig filmpje te kijken, of snel een woord in Wordfeud te leggen. Het laatste fort van rust in een steeds sneller draaiende wereld was eindelijk gesneuveld.
Een tijdje geleden was ik in een boeddhistisch klooster waar ik zittend op de wc (ik had zonder telefoon immers toch niets beters te doen) het volgende vers op de deur las: Rein noch onrein / meer noch minder / Het inzicht in interzijn / doorbreekt alle schijn. Inhoudelijk een interessante gedachte: waarom zien we poepen als ‘onrein’? Wanneer je dieper kijkt, is het niets anders dan een van de stappen in het wonderlijke proces dat onze lichamen in leven houdt en doet groeien.
Ik las in het vers echter vooral een uitnodiging om van poepen een bezinningsmomentje te maken, het weer te zien als dat geschenk van rust. Wie je ook bent en hoe vol je agenda ook is, de toiletbehoefte brengt iedereen voor een paar minuten weer even heel dicht bij de basale biologische ervaring van mens-zijn. Wie diep genoeg kijkt, kan in zijn drol het wonder van het leven zien. Waarom zou je zo’n bijzonder moment al Facebook-scrollend onbewust aan je voorbij laten gaan?
Verschenen in Volzin nr. 5 - 2019