Een kleine apologie van het arbeidersbestaan

Beste ex-medestudenten,

Graag wil ik jullie deelgenoot maken van een mijlpaal in mijn leven: de dag dat ik officieel arbeider werd.

Eigenlijk was het helemaal geen bijzondere dag. Ik was inmiddels al een paar maanden aan het werk en redelijk gewend geraakt aan de wekker die om zeven uur ging. De dag in kwestie was m’n vrije dag en ik besloot dit te vieren door na de wekker weer lekker mijn bed in te duiken voor een ouderwetse, uitgebreide uitslaapsessie. Toen ik, voor mijn gevoel aan het begin van de middag, zwaar uitgerust voor de tweede keer wakker was geworden, wandelde ik in mijn badjas naar het balkon voor een traditioneel studentenontbijt van koffie en sigaretten. En toen gebeurde het.

Een vlugge blik op mijn mobiel. Drie cijfers die mijn leven zouden veranderen. 8:10. Tien. Over. Acht.

De waarheid raakte me als een baksteen in het gezicht. Mijn hele studentenleven flitste aan me voorbij. Er viel niets meer te ontkennen. Ik zou mezelf nooit meer student kunnen noemen. Ik had ‘uitgeslapen’ tot tien over acht.

Terwijl de cafeïne mijn aderen en de nicotine mijn longen vulde, liet ik dit besef even tot me doordringen. Behalve een lichte melancholie die kort de kop opstak, deed het nieuws me verder eigenlijk verrassend weinig. Voorzichtig speelde ik zelfs even met de gedachte dat ik eigenlijk heel gelukkig ben als arbeider.

Natuurlijk, zeven uur opstaan is onmenselijke slavenarbeid, maar hoe moeilijk het je nu misschien voor te stellen is, je raakt eraan gewend. En ja, als arbeider heb je elke dag aanwezigheidsplicht, maar bekijk het eens van de andere kant. Stel je eens voor hoe bevrijdend het eigenlijk is om niet elke ochtend te hoeven kiezen tussen naar college gaan of Modern Family kijken in bed.

Op ons kantoor hangt een plaat aan de muur met de tekst: “Wie doet wat hij leuk vindt, hoeft geen dag van zijn leven te werken ― Mahatma Gandhi.” Een indoctrinerend cliché met een twijfelachtige bronvermelding, maar zelfs dat is niet erg. Je kunt het je nu misschien nog moeilijk voorstellen, maar in tegenstelling tot wat ze je de afgelopen jaren hebben wijsgemaakt, maakt in de echte wereld vrijwel niemand zich druk om bronvermelding.

Het allermooiste is echter nog wel dat al je keiharde werk ook echt beloond wordt. En dan bedoel ik niet dat je na vier jaar ploeteren met een luxe A4’tje en een enorme studieschuld op straat komt te staan. Ik bedoel échte bevrediging: je gaat dingen creëren, je gaat mensen blij maken, je gaat je stempel op de wereld drukken. En in plaats van dat je ervoor moet betalen, krijg je er nog geld voor ook!

Daarom, lieve ex-medestudenten, voor jullie deze kleine apologie van het arbeidersbestaan. Laat je niet gek maken, laat je niets wijsmaken. Als je over een paar maanden of jaren met dat luxe A4’tje de universiteitsdeuren uitloopt, is het leven niet voorbij, dan begint het pas.