De gelukkige verliezer

‘Hé hallo!’ roept de zanger (blijkbaar hoort of ziet niemand hem).
‘Kijk me eens het gras zien groeien’ (niet zo vreemd dus, dat niemand hem ziet).
‘En iedereen maar denken da'k niks doe’ (op dit moment begeeft de zanger zich op een nog nader te bepalen positie op de lijn tussen ‘dorpsgek’ en ‘totaal wereldvreemd’).
‘Maar niets minder waar’ (zie je wel, wereldvreemd).
‘Want al ben ik dan niet klaar…’ Stop.

Niet klaar? Wat bedoelt ‘ie met ‘niet klaar’? Klaar roept de associatie op met bevrediging (scriptie ingeleverd / kwakje op m’n buik / het einde van de serie) – je kijkt ernaar uit, kunt niet wachten tot het zover is en je lekker in het gras kunt liggen uitrusten. Maar dan, als je eindelijk met je blote voeten in het gras ligt, die leegte, altijd weer die leegte – wat moet ik nu met m’n leven? ‘Niet klaar’ daarentegen is ook niet alles. Een teleurgestelde Carmen omdat je niet op tijd klaar was met de tekst van Butler. Een frustrerende werkdag waarop je niets klaar krijgt. Maar de zanger heeft schijt aan de natuurwetten. Hij is niet klaar en gaat toch gewoon in het gras liggen chillen.

Verslagen maar preciezer / de gelukkige verliezer / van wat een wedstrijd met de Beatles en de buren was

Ziedaar, het antwoord. De zanger nam deel aan een wedstrijd ‘met Beatles en de buren’. Het doel van die wedstrijd wordt in de volgende zinnen bezongen: ‘Alles moet bijzonderder dan / alles wat allang bijzonder was.’ En daar had de zanger geen zin in. Want er is al zoveel dat bijzonder is. Zoals het gras. En de wolken.

De zanger is nog niet ‘klaar’, hij heeft de wedstrijd niet gewonnen, maar dat doet hem niks. Ik moet hier vaak aan denken wanneer ik het gevoel heb dat ik niet genoeg van m’n leven maak, als ik me nutteloos voel omdat ik niet de oprichter van Blendle, de schrijver van Fight Club of een fucking lekker fotomodel ben. Dan kijk ik naar de sinaasappels die op m’n tafel (naast m’n niet-overvolle agenda) liggen te wachten om opgegeten te worden, en dan besef ik me dat ik op het punt sta iets heel bijzonders te volbrengen.

Verschenen in Zindroom nr. 1, 2015-2016