TV-therapie

Relativering is een beetje uit de mode. Er was een tijd dat je nog wel wegkwam met ‘de kindjes in Afrika, díe hebben pas honger’, of ‘wees maar blij dat je nu al ontdekt dat hij vreemdgaat en niet pas over vijf jaar’. Maar die tijd is voorbij; pijn moet er kunnen zijn en mag niet meer vergeleken worden.

Toegegeven, het is prettig om soms gewoon even lekker te kunnen klagen over de kou zonder te moeten horen ‘dat het in de hongerwinter pas koud was’. En het is helemaal fijn dat je liefdesverdriet niet meteen vergeleken wordt met met die heftige vechtscheiding van een verre tante. Maar soms mis ik ook wel de kracht die van dergelijke relativering kan uitgaan. Problemen kunnen een stuk groter gaan lijken wanneer niemand je ooit eens vertelt dat het allemaal wel meevalt.

De laatste tijd heb ik soms ineens een beetje last van wat ze in het Duits zo prachtig ‘Torschlusspanik’ noemen: de angst dat ik eigenlijk andere wegen had moeten kiezen en dat het daarvoor straks te laat is. Als eind-twintiger bevind je je plotseling op dat punt waar je als student jarenlang naartoe werkte, het punt waarop alles zou moeten samenkomen: je vindt een baan in je studierichting en gaat met je vriend of vriendin op zoek naar een eigen huisje. Maar wat nu als alles helemaal niet samenkomt?Wat als je niet aan dat ideaalplaatje kunt of wilt voldoen? Een beetje relativering zou hier geen kwaad kunnen: Hoeveel mensen passen er nu daadwerkelijk in dat plaatje? En belangrijker nog: zou ik daar zelf eigenlijk wel gelukkig van worden?

Gelukkig is er dan Friends, de populaire TV-serie uit de jaren ’90 en 2000 die sinds kort weer via Netflix te kijken is. Zes vrienden van eind twintig proberen met vallen en opstaan hun levens in Manhattan te leiden. Dat gaat soms goed; er wordt carrière gemaakt en dates groeien uit tot relaties. Maar vaker loopt alles in de soep; de juiste baan vinden was blijkbaar ook in de jaren ’90 al niet makkelijk en wat begint als een spannende date loopt vaker wel dan niet uit op een enorme teleurstelling.

“Niemand had je verteld dat het leven zo zou zijn,” gaat de titelsong van de serie. “Je baan is een grap, je bent blut, je liefdesleven valt niet meer te redden. Maar ik zal er voor je zijn.” Eén aflevering van twintig minuten en ik besef wat een mooi leven ik eigenlijk heb. Niets te klagen.

Verschenen in Volzin nr 4 - 2018