Een nieuwe kerststal

Hij raakt tegenwoordig wat ondergesneeuwd door de metershoge bomen en lichtgevende kerstmannen, maar voor mij is het hoogtepunt van de kerstversiering nog altijd het nederige beeld van de kerststal: het kleine kind van eenvoudige komaf en daaromheen het jonge liefdeskoppel, de verachte herders met hun schapen en de exotische koningen met dure geschenken. De hele mensheid (en zelfs een paar dieren) verenigd rondom dat ene kind, de belofte van een nieuwe tijd waarin de gebroken mensheid weer één zal worden. Vrede op aarde.

Wie ruim tweeduizend jaar later rond kerst een beetje om zich heen kijkt, kan haast niet anders dan concluderen dat dat project jammerlijk mislukt is. Het deel van de mensheid dat zich verenigt rondom Jezus wordt in ieder geval in Nederland alleen maar kleiner en voor zover andere geloven een rol spelen, lijkt dat de laatste tijd alleen maar tot meer verdeling te leiden. De politiek, die de belofte van vrede van het geloof heeft overgenomen, biedt al even weinig hoop. De spierballentaal van de ‘leiders van het volk’ die overal ter wereld opstaan zaait alleen maar meer verdeling. Soms schrik ik ’s nachts zwetend wakker uit dromen over een nieuwe verzuiling, waarin we ons brood alleen nog maar bij de ‘vaderlandslievende’ of juist de ’inclusieve’ bakker halen. En in hoeverre is daar zelfs niet al sprake van? De yuppen in de stadscentra met hun koffietentjes en vintagewinkels, de volkscafés ‘waar het tenminste nog gezellig is’, ‘migrantenwijken’ waar – en ik citeer meerdere mensen uit mijn linkse, hoogopgeleide omgeving – ‘je toch echt niet wilt wonen’.

Moedeloos sjokte ik naar het winkelcentrum om kerstcadeautjes te halen. Ik liep de Action in en dwaalde verloren langs de schappen vol knutselpakketten, nepbloemen en pizzasnijders. En daar, naast een levensgrote lichtgevende kerstman, begon het besef te dagen: de kerststal bestaat nog. Alle kunstmatige grenzen die we in de samenleving hebben opgetrokken verdwijnen hier in de gezamenlijke jacht op fotolijstjes en feestmutsen. Deftige dames in bondjassen, skaters (ja, ze bestaan nog), hele families uit de volksbuurten, groepjes Marokkaanse jongens, vrouwen met hoofddoek en kinderwagen, schreeuwende uffen, het blauwe mandje maakt geen onderscheid. In de Action zijn we allemaal één.

Verschenen in Volzin nr. 1 - 2017


You'll only receive email when they publish something new.

More from Een Padvinder
All posts