De wasserette

Sinds twee maanden leef ik zonder wasmachine. Ik had graag beweerd dat dit een bewuste keuze is om mijn ecologische voetafdruk te verminderen, maar de waarheid is dat ik verhuisd ben en mijn nieuwe huisbaas geen wasmachine in huis wil. Er schijnt ooit een rechtenstudent te zijn geweest die tegen dit beleid in opstand kwam en sindsdien wil de huisbaas ook geen rechtenstudenten meer in huis. En dus zit er niets anders op dan op zaterdagochtend met mijn Action-tas vol vuile was naar de wasserette achter de moskee te fietsen. Ondanks de meelevende reacties uit mijn omgeving vond ik de situatie zelf eigenlijk meteen al helemaal niet zo vervelend. Ik zag mijzelf al iedere week met een grote kartonnen beker koffie en een goed boek urenlang tussen de ratelende wasmachines zitten, waar ik een knappe jongen zou ontmoeten die mijn smaak in boeken en daarna ook mijn bed zou delen.

De werkelijkheid bleek niet volledig met mijn fantasie overeen te komen. Om te beginnen ratelen de wasmachines nauwelijks. Ik vermoed dat er een dikke laag verend schuimrubber tussen de machine en de behuizing zit die dit moet voorkomen; alleen tijdens het laatste centrifugeerrondje maken ze soms een klein beetje herrie. Ten tweede duurt een was gemiddeld genomen zo’n drie kwartier waarin ik meestal ook nog even boodschappen wil doen, waardoor ik dus nauwelijks aan lezen toekom. Ten derde heb ik ontdekt dat er in de wasserette vrijwel geen knappe, lezende jongens te vinden zijn. Ik ontmoet er vooral heel veel Turkse moeders van in de veertig die weliswaar erg vriendelijk tegen me zijn, maar met wie ik liever niet het bed wil delen.

Toch ben ik langzaamaan steeds meer op het wekelijkse ritje naar de wasserette gesteld geraakt. De Kanaalstraat op zaterdagochtend is betoverend. De ochtendzon, de belofte van het weekend, de scheefgeparkeerde vrachtwagens die de halve straat blokkeren om de tientallen groentewinkels te bevoorraden, de toeterende auto’s die de andere helft van de straat in beslag nemen, de moeders met schreeuwende kinderen, de geuren die uit de bakkerijen opstijgen en altijd aan de zijkant de rokende oude mannen die het hele schouwspel gadeslaan. Je zou het allemaal maar moeten inruilen voor het gemak van een eigen wasmachine.

Verschenen in Volzin nr. 7 - 2018